Κατάποση(2019)

(Swallow) | Πρώτη προβολή: 06-03-2020

Όσο οδυνηρό και δυσκολοχώνευτο κι αν είναι να βλέπεις την Χάντερ να καταπίνει κάθε είδους μεταλλικά αντικείμενα στο λαιμό της, η αιχμηρή γραφή του Ντέιβις επικεντρώνεται περισσότερο στην καθαρτική απελευθέρωση που της δίνει αυτή η ψυχαναγκαστική παρέκκλιση.

Εκ πρώτης όψεως, το Swallow είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ και στα όρια που θέτει το είδος παραμένει μέχρι και τους τίτλους τέλους. Παρά ταύτα, η ταινία χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερα αργό και σταθερό ρυθμό, ο οποίος δημιουργεί περισσότερο μία ατμόσφαιρα δραματική με στοιχεία κωμωδίας, παρά suspense και δράσης.

Όποιος θέλει να δει μια ταινία τρόμου λοιπόν ας μείνει μακριά γιατί σίγουρα θα απογοητευτεί ωστόσο ως ψυχολογικό δράμα αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή!

Αν κάποιος μπορεί να καταπιεί το πρώτο μισό της ταινίας περιμένοντας με υπομονή, το δεύτερο μέρος θα τον επιβραβεύσει.

Ισχυρή σκηνοθετική ματιά ωστόσο και με πολύ καλή αίσθηση της ατμόσφαιρας και του mood. Consider me intrigued.

Εντέλει είναι μια ταινία που είναι μεν ικανοποιητική, ωστόσο υπάρχουν και αρκετές σκηνές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αδικεί κάπως τον εαυτό της, καθώς ενώ προσπαθεί να είναι ανώτερη από τον μέσο όρο του είδους, δεν καταφέρνει να ανταμείψει πλήρως τον (υπομονετικό είναι η αλήθεια) θεατή.

Το φιλμ καταλήγει να προσανατολίζεται προς μία κατεύθυνση εκλογικευμένης ερμηνείας της μεταστροφής της ηρωίδας, κάτι όχι ακριβώς απαραίτητο, αφού έτσι σχεδόν ακυρώνει τη μεταφορική σημασία του κυνικού ταξικού σχολιασμού και της όλης μεταφοράς ενός κόσμου ισχύος που μπορεί να σε μετατρέψει σε απόκτημά του, έως και να σε... καταπιεί ακόμη.

Ενώ λοιπόν η ταινία καταπιάνεται μ' ένα ζήτημα μεγάλης σημασίας, την καταπίεση των γυναικών από την πατριαρχία, εντούτοις αποτυγχάνει στο να δώσει το βάθος που όφειλε ως κινηματογραφικό έργο. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους, αφ'ενός η προσέγγιση του θέματος γίνεται σ' έναν εξ' ολοκλήρου επιφανειακό βαθμό, κι αφετέρου υπάρχει μεγάλη ανισορροπία μεταξύ του περιεχομένου και της κινηματογραφικής φόρμας.