Ο Πεταλούδας(1973)

(Papillon)  Πρώτη προβολή: 10-06-2003

Γνήσιο τέκνο αυτού του τόσο πυκνού και στιβαρού πεσιμισμού που χαρακτήρισε το αμερικάνικο σινεμά των early 70s, o Πεταλούδας δεν αποθεώνει μηχανιστικά την ανθρώπινη εμμονή και επιμονή, αλλά παίρνει τον χρόνο του και μαστορεύει τον κατάλληλο τρόπο προκειμένου να την συναισθανθεί και να συνομιλήσει μαζί της.

Βασισμένος στο συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ανρί Σαριέρ, ο σκηνοθέτης Φράνκλιν Σάφνερ αξιοποιεί ένα σπουδαίο ανθρωπιστή σεναριογράφο (Ντάλντον Τράμπο) για μία σκληρή δραματική καταβύθιση στον κόσμο των φυλακών, ένα μόλις βήμα μακριά από την ωμή πραγματικότητα.

Μια από τις δημοφιλέστερες περιπέτειες της δεκαετίας του 70, μια σχεδόν μυθική ταινία που μεγάλωσε γενεές και η δύναμή της ξεπέρασε κατά πολύ την αυτοβιογραφία ενός ισοβίτη.

Γυρισμένη το 1973, η ταινία του Φράνκλιν Σάφνερ «στέκεται» ακόμη σαν να γυρίστηκε μόλις χθες.

Ακόμη κι αν τούτη η 2,5ωρη μελέτη δεν είναι το ίδιο συμπαγής σε ρυθμούς με προηγούμενες δουλειές του Σάφνερ σαν τον «Πλανήτη των Πιθήκων» του 1968 ή τον «Κυρίαρχο» του 1965 (που, κατά τη γνώμη του υπογράφοντα, είναι η καλύτερή του), δεν παύει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις συναρπαστικότερες περιπέτειες φυλακών που μας έχει δώσει ποτέ το σινεμά...

Ένας συγκινητικός αγώνας ελευθερίας που προσωποποιεί υποδειγματικά ο Στιβ ΜακΚουίν, χωρίς όμως να βοηθιέται από τα «καθαρά», αυτάρεσκα κι εν πολλοίς ασύνδετα πανοραμικά πλάνα του Φράνκλιν Σάφνερ.

Σε επανέκδοση, για κινηματογραφική αντιπαραβολή και απόλαυση του Στιβ ΜακΚουίν σ' έναν από τους κλασικούς, ακαταμάχητους ρόλους του.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα έπος επιβίωσης, μια ταινία που έχει επηρεάσει μεταγενέστερες παραγωγές, όμως σίγουρα διαθέτει και πληθώρα ενοχλητικών αστοχιών. Ως αντίβαρο σε αυτές λειτουργεί το ρεσιτάλ ηθοποιίας του ΜακΚουίν, με αποκορύφωμα τις σκηνές όπου ο χαρακτήρας του κρατείται στην απομόνωση.

Θεαματική, επική, παλιομοδίτικη περιπέτεια, με δύο hot ονόματα μπροστά αλλά και πίσω από την κάμερα. Εκτός των δύο διάσημων πρωταγωνιστών, για τη σκηνοθεσία επιλέχτηκε ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης του «Πάτον» και για τη σεναριακή μεταφορά του αυτοβιογραφικού βιβλίου του ίδιου του Σαριέρ ο περίφημος Τράμπο.

Ο Πεταλούδας δεν είναι μέτριος γιατί είναι παλιός. Είναι μέτριος σήμερα, ενώ κάποιες άλλες ταινίες μεγαλώνουν με περισσότερη χάρη... Τότε γιατί να τον δούμε; Όσο κι αν ο Χόφμαν προσπαθεί να κάνει επίδειξη ηθοποιίας και ο ΜακΚουίν παλεύει να δείξει πόσο κουλ ήταν μπροστά από την κάμερα, η αυθεντική τους αύρα των σουπερστάρ εκείνης της εποχής, δεν έχει παλιώσει καθόλου. Από κοντά και η νοσταλγία, που είναι πολύ τζαναμπέτικο πράγμα για να το διαχειριστούμε με ψυχραιμία.