Όλυμπος: Τέσσερα Μονοπάτια για να Φτάσεις τους Θεούς(2017)

Πρώτη προβολή: 11-02-2018

Παρακολουθώντας την ανάβαση για την κορυφή, τον Μύτικα, σε μια παράλληλη πλοκή των τεσσάρων μονοπατιών, σε διαφορετικές εποχές, ο θεατής ζει από κοντά και αισθάνεται την κούραση των ορειβατών και ταυτόχρονα απολαμβάνει ένα πανέμορφο τοπίο που προκαλεί δέος.

Στο σύνολο του είναι ένα πλήρες και αξιόλογο ντοκιμαντέρ, που αν μπορούσε να προωθηθεί σωστά, ώστε να ενημερωθούν για την ύπαρξη του και ορειβατικοί σύλλογοι και λέσχες ή ομάδες προσκόπων και εκδρομέων, σίγουρα θα μπορούσε και θα έπρεπε να συναντηθεί με το κοινό του. Παράλληλα με το να ξυπνήσει ορέξεις για περιπέτεια και αναρρίχηση, βοηθά να φτάσουν στις κορυφές του Ολύμπου (έστω με μάτια τον φακό του) άνθρωποι που δε μπορούν, είτε λόγω ηλικίας, είτε κινητικών προβλημάτων είτε απλά από υψοφοβία.

Πραγματικά ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ που αξίζει τα 93 του λεπτά και που άνετα μπορεί να βρει τον δρόμο του προς πάσης φύσεως φεστιβάλ, ενώ παράλληλα μπορεί να αποκτήσει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Πολλοί έχουν θυσιαστεί στο πέρασμα του χρόνου, προσπαθώντας να πατήσουν την κορυφή και έχουν δώσει το όνομά τους σε τοπία και καταφύγια. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα παρελαύνουν στις εντυπωσιακές λήψεις που συγκέντρωνε επί 4 χρόνια ο Νίκος Ντουρλιός και συνέθεσε σε μια απόλυτα ελληνοκεντρική οπτική ελεγεία αγάπης για τη φύση.

Τηλεοπτικής κοπής, αλλά καλοστημένο και μερακλίδικο, διαθέτει ζωντανούς χαρακτήρες (όπως ο βετεράνος φύλακας Κώστας Ζολώτας) κι ελεγχόμενες δόσεις... σασπένς, ενώ ξεπερνά το στενά ορειβατικό ενδιαφέρον.

Ο Ντουρλιός αγαπά αυτό που κάνει, αγαπά τη φύση, αγαπά ακόμα και τις προκλήσεις της, καθώς τα γυρίσματα έγιναν όχι μόνο κάτω από τον λαμπρό ήλιο, αλλά και μέσα στο πυκνό, εξαντλητικό χιόνι. Ωστόσο, το σκηνοθετικό βλέμμα του είναι κυρίως τουριστικό, το ντεκουπάζ θυμίζει ΕΡΤ δεκαετίας του 1980, ο ήχος έχει κάποια σοβαρά θέματα, η αφήγηση είναι απαγγελία και η μουσική, εκτός από παντελώς άσχετη με την εικόνα, δείχνει και παντελώς μη απαραίτητη.