Ένας συντηρητικός γυμνασιάρχης σε κάποιο γυμνάσιο της επαρχίας προσπαθεί να πλησιάσει μια νεαρή δασκάλα. Συγκρούεται με τους δύο γιους του , οι οποίοι διαφωνούν με τις θέσεις του. Το αποκορύφωμα της σύγκρουσης θα είναι ένα μνημόσυνο για τους νεκρούς της Αντίστασης, όπου οι γιοι του μαζί με τη δασκάλα θα υποστηρίξουν έναν συντοπίτη τους, του οποίου ο πατέρας ήταν αγωνιστής της αριστεράς, χωρίς επίσημη αναγνώριση από τη μεριά της πολιτείας.
Βέλγιο – Ελλάδα: Ισοπαλία
Από το 1947 μέχρι και πέρυσι 40 ελληνικές ταινίες υποβλήθηκαν για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας (Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας μέχρι το 2020). Μόνο πέντε από αυτές (Ηλέκτρα 1962, Τα κόκκινα φανάρια 1963, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο 1965, Ιφιγένεια 1977 και Κυνόδοντας 2010) επιλέχτηκαν για την τελική πεντάδα και όπως όλοι ξέρουμε καμία δεν πήρε το βραβείο. Όλα αυτά με αφορμή το αίτημα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για ακύρωση της ελληνικής συμμετοχής στα βραβεία Όσκαρ 2024, λόγω των άτυχων (λέμε τώρα) χειρισμών του υφυπουργού πολιτισμού στην σύσταση της αρμόδιας γνωμοδοτικής επιτροπής. Βέβαια ακόμα κι αν υπάρξει πρόταση (μία ταινία έμεινε, οι υπόλοιπες αποσύρθηκαν), δεν νομίζω ότι το πέντε θα γίνει έξι. Καλά για βράβευση δεν το συζητάμε.
Ηρ. Μπαλτας
Θα πρέπει να συνδεθείτε πρώτα. Σύνδεση