Η Χάριετ βρίσκει πως η τέχνη μιμείται τη ζωή όταν ανακαλύπτει πως κάποια τραγούδια μπορούν να την ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο - κυριολεκτικά. Ενώ ξαναζεί το παρελθόν μέσα από τις ρομαντικές αναμνήσεις του πρώην αγοριού της, το ταξίδι της στον χρόνο συγκρούεται με ένα νέο ερωτικό ενδιαφέρον στο παρόν. Καθώς ταξιδεύει μέσα στην υπνωτική σύνδεση ανάμεσα σε μουσική και ανάμνηση, αναρωτιέται - αν μπορούσε να αλλάξει το παρελθόν, θα το έκανε;
Τα Σαγόνια του Μονομάχου
Με αφορμή την τελευταία ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ θυμάμαι την έκπληξή μου όταν άκουσα για πρώτη φορά από έναν ξεναγό για τις αναπαραστάσεις ναυμαχιών που πραγματοποιούνταν στο Κολοσσαίο της Ρώμης. Γέμιζαν την αρένα με νερό και χρησιμοποιούσαν μινιατούρες πλοίων γεμάτα με κατάδικους, αιχμαλώτους πολέμου και φυσικά σκλάβους που πολεμούσαν μέχρι θανάτου. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι έστηναν σκηνικά που αναπαριστούσαν νησιά, ακτές ή ακόμα και ολόκληρες πόλεις. Ο Σκοτ τουλάχιστον σ' αυτό το θέμα είναι ιστορικά ακριβής. Τώρα όσον αφορά τους καρχαρίες, μου φαίνεται κάπως απίθανο, καθώς ναι μεν αρκετοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν πρωτόγονα ενυδρεία-δεξαμενές με θαλασσινό νερό, αλλά δεν υπάρχει καμιά τέτοια αναφορά από ιστορικούς ή φυσιοδίφες. Εντάξει, μικρό το κακό. Ρίντλεϊ Σκοτ, συγχωρημένος!
Ηρ. Μπαλτας
Θα πρέπει να συνδεθείτε πρώτα. Σύνδεση