Η C. είναι μια ταλαντούχα σχεδιάστρια ήχου, παθιασμένη με τη δουλειά της. Αφού παραδίδει μερικές μίξεις ήχου με σαφή σφάλματα συγχρονισμού, οι εργοδότες της πιστεύουν ότι περνάει μια φάση ψυχολογικής αστάθειας και ότι δεν μπορούν να της εμπιστευτούν νέα έργα. Τότε θα συνειδητοποιήσει ότι, όπως ακριβώς σε μια ταινία με ελαττωματικό ήχο, ο εγκέφαλός της επεξεργάζεται τον ήχο αργότερα από τις εικόνες.
Θέλω να δω τον Πάπα
Ανάμεσα σε όλες τις ταινίες που σχολιάζουν την εκλογή Πάπα, ένα μικρό επεισόδιο από τη σπονδυλωτή ταινία Μοντέρνα Τέρατα (μπορεί και να μη θυμάμαι καλά) του 1977 ξεχωρίζει για μένα. Σε λίγα μόλις λεπτά, βλέπουμε έναν καρδινάλιο να προσποιείται πως είναι στα τελευταία του, πείθοντας τους υπόλοιπους, που σκοτώνονται μεταξύ τους, να τον ψηφίσουν σαν προσωρινή λύση ανάγκης και τελικά... εκλέγεται Πάπας. Η σάτιρα είναι κοφτερή, η ειρωνεία διαυγής, και η ματιά στο παιχνίδι εξουσίας μέσα στην Εκκλησία, πιο επίκαιρη από ποτέ. Από τις πιο εύστοχες στιγμές του ιταλικού σπονδυλωτού σινεμά.
Ηρ. Μπαλτας
Θα πρέπει να συνδεθείτε πρώτα. Σύνδεση