Ο Λευκός Τίγρης(2021)

(The White Tiger) | Πρώτη προβολή: 22-01-2021

Με φόντο αυτή τη χώρα, ο σκηνοθέτης έχει δομήσει σωστά όλους τους χαρακτήρες (κατεχόντων και μη), οι οποίοι ερμηνεύονται εξαίρετα από όλους τους ηθοποιούς. Το δε σενάριο, που στηρίζεται στο ομότιτλο best seller μυθιστόρημα του Aravind Adiga, περιγράφει όλες τις καταστάσεις με χιούμορ και σκληρή ειρωνεία, που εξελίσσεται σε δράμα.

Μία ρεαλιστική, σκληρή ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία και εκπληκτικές ερμηνείες που αφήνουν το κοινό άναυδο.

Πρόκειται για μια ταινία που σε καθηλώνει απρόσμενα.

Το The White Tiger αποτελεί μια άκρως προσεγμένη προσπάθεια σε όλα τα ύψη και τα βάθη του. Ένα από τα πιο απρόσμενα διαμαντάκια της streaming φουρνιάς ταινιών.

Ο Ραμίν Μπαχρανί (99 Homes», «Man Push Cart») με γρήγορο ρυθμό και σπιντάτο μοντάζ αφηγείται δυναμικά την ιστορία του Αραβίντ Αντίγκα, διατηρώντας το βιτριολικό χιούμορ του βιβλίου, που τον βοηθάει να αποφύγει τους μελοδραματισμούς, μέσα από μια σατιρική σκηνοθετική προσέγγιση του φαντεζί Μπόλιγουντ.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και διαθέτει μια πολύ δυναμική σκηνοθετική ματιά, γεμάτη ακατάσβεστη ενέργεια, πολύ μακριά από τις βιντεοκλιπικές εμμονές ενός Ντάνι Μπόιλ (Slumdog Millionaire).

Μια πολύ διασκεδαστική και ευχάριστη ταινία που βλέπεται πολύ εύκολα, έχοντας μάλιστα και μια δόση μυστηρίου για το πώς αυτό ο φτωχός Ινδός από δεύτερος οδηγός μιας πλούσιας οικογένειας θα γίνει πρώτος, θα ανέλθει σταδιακά στην ιεραρχία των υπηρετών και θα καταλήξει να γίνει ένας πλούσιος επιχειρηματίας.

Είναι αρκετά τα σημεία που το φιλμ προδίδει την λογοτεχνική του προέλευση λόγω της ταχύτητας με την οποία συμβαίνουν εξελίξεις πίσω από ένα μπιτάτο μουσικό μοντάζ, όμως εν τέλει σε κανένα σημείο ο Bahrani δεν χάνει στα αλήθεια τον έλεγχο του φιλμ ή την προσοχή του θεατή. Το κρεσέντο είναι αναμενόμενο, αλλά όχι λιγότερο δυνατό.

Βασισμένη στο βραβευμένο με Booker βιβλίο του Αραβίντ Αντίγκα, η ταινία του Ραμίν Μπαχρανί, είναι καταιγιστική, γεμάτη ενέργεια αλλά λίγο περισσότερο διδακτική και τετριμμένη απ΄ όσο θα έπρεπε.

Το μοντάζ της βέβαια είναι κι αυτό ένα θέμα, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις αφήνει τον χρόνο να περάσει υπερβολικά αργά ενώ σε κάποιες άλλες, είναι γρήγορο και κοφτό με αποτέλεσμα η ταινία να μην αποκτάει ποτέ τον κατάλληλο ρυθμό. Παρόλα αυτά, υπάρχουν σκηνές οι οποίες είναι έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες, δίχως όμως να καταφέρνουν κάτι παραπάνω καθώς μοιάζουν εντελώς ξεκρέμαστες από το υπόλοιπο κλίμα της ταινίας.