Σε μία απόμακρη ορεινή πόλη, η 17χρονη Μαρία, τελειόφοιτη Λυκείου, ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια και να ζήσει το «αθηναϊκό όνειρο» μακριά από το ασφυκτικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Οι ονειροπολήσεις της σταματούν απότομα όταν μένει έγκυος από τον φίλο της, τον Τάσο, έναν νεαρό που έχει περάσει όλη του τη ζωή δουλεύοντας στο μοναδικό βενζινάδικο της πόλης και δεν έχει φανταστεί ποτέ να ξεφύγει από τον μικρόκοσμό του.
Βέλγιο – Ελλάδα: Ισοπαλία
Από το 1947 μέχρι και πέρυσι 40 ελληνικές ταινίες υποβλήθηκαν για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας (Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας μέχρι το 2020). Μόνο πέντε από αυτές (Ηλέκτρα 1962, Τα κόκκινα φανάρια 1963, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο 1965, Ιφιγένεια 1977 και Κυνόδοντας 2010) επιλέχτηκαν για την τελική πεντάδα και όπως όλοι ξέρουμε καμία δεν πήρε το βραβείο. Όλα αυτά με αφορμή το αίτημα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για ακύρωση της ελληνικής συμμετοχής στα βραβεία Όσκαρ 2024, λόγω των άτυχων (λέμε τώρα) χειρισμών του υφυπουργού πολιτισμού στην σύσταση της αρμόδιας γνωμοδοτικής επιτροπής. Βέβαια ακόμα κι αν υπάρξει πρόταση (μία ταινία έμεινε, οι υπόλοιπες αποσύρθηκαν), δεν νομίζω ότι το πέντε θα γίνει έξι. Καλά για βράβευση δεν το συζητάμε.
Ηρ. Μπαλτας
