Φέλιξ & Μέιρα(2014)

(Felix et Meira) | Πρώτη προβολή: 10-03-2016

Μία ανατομία στη σχέση δύο ανθρώπων από διαφορετικούς κόσμους. Αν και σε ορισμένα σημεία πλατειάζει, παραμένει τρυφερή και ενδιαφέρουσα.

Σινεμά της λεπτομέρειας και των χαμηλών τόνων, το οποίο κερδίζει με τον υποδόριο τρόπο που στήνει τις μικρές, έντεχνες ανατροπές του.

Συμπαθέστατη δραμεντί με δύο ταιριαστά συμπαθείς πρωταγωνιστές και με μεγαλύτερο προσόν, την φωτογραφία της, που αφήνει τα τοπία να δώσουν μια μελαγχολική διάσταση στην «περιπέτεια» που οι πρωταγωνιστές βιώνουν. Αφετέρου, δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα ούτε στο πένθος και την αντιμετώπισή του, αλλά ούτε και στη ζωή που θέλει κάποιες οπισθοδρομικές για ορισμένους πρακτικές να τηρούνται ακόμα, πράγματα τα οποία είναι αναμενόμενα εφόσον οι πρωταγωνιστές προέρχονται από τόσο ξεχωριστά background.

Ο Μαξίμ Ζιρού, ρίχνει μια αποστασιοποιημένη ματιά στη θρησκευτική ταυτότητα και αντιμετωπίζει λιτά και με σεβασμό το θέμα, συνδυάζοντάς το με την αγάπη και την ελευθερία της βούλησης. Ο λίγο αργός σκηνοθετικός ρυθμός και εξαιρετική η φωτογράφιση των παγωμένων τοπίων του Καναδά, του ανοιξιάτικου Μπρούκλιν και της πάντοτε ρομαντικής Βενετίας, δημιουργούν ένα λιτό σύνολο.

Πολύ καλή, πραγματικά αληθινή ερμηνεία από την (πολυεθνικώς ομιλούσα, εδώ κι αν μιλάμε για αλληγορία) Hadas Yaron, θυμίζει έντονα στις εκφράσεις της, υπερβολικά την Isabelle Carre, την σημαντικότερη μαθήτρια δηλαδή του υποκριτικού Deneuvισμού. Χαμηλόθωρη ματιά, αγχωμένο γελάκι, τρόμος μπροστά στο φάσμα της άγνοιας, αλλά και μια εκρηκτική αποφασιστικότητα που δεν πιστεύεις πως μπορεί να οδηγήσει στο ξέσπασμα.

Επί της ουσίας, μπορεί η ταινία Felix et Meira να φείδεται του μεγάλου δραματικού γεγονότος που θα προκαλέσει συγκίνηση και θα αγγίξει σε βάθος τον θεατή, δεν παύει εντούτοις να είναι μία αξιόλογη ανεξάρτητη παραγωγή. Το μεγαλύτερο ατού των 105 λεπτών του έργου είναι αναμφίβολα η εικαστική ποιότητα της φωτογραφίας που μαγνητίζει. Αισθαντικά κάδρα του παγωμένου Καναδά, του πολυπρόσωπου Brooklyn και της καρτποσταλικής Βενετίας αναζωογονούν μία μελαγχολική ατμόσφαιρα.

Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι μινιμαλιστική, αλλά όχι απλοϊκή και τα υπόλοιπα στοιχεία, όπως η «ψυχρή» φωτογραφία, πλαισιώνουν όμορφα την ιστορία, χωρίς να διεκδικούν ιδιαίτερα την προσοχή μας. Έτσι, το βάρος πέφτει στους ώμους των δυο πρωταγωνιστών.

Το «Φελίξ και Μέιρα» είναι ένα χαμηλότονο, λιτό, βραδυφλεγές αλλά και γοητευτικό «ρομάντζο» που καταργεί όλους τους παραδοσιακούς κανόνες του είδους, για να προβάλει τη δική του αλήθεια.

Ο Ζιρού μοιάζει να μην ενδιαφέρεται τόσο για τον παράνομο έρωτά τους, δεν πλάθει ένα σινεμά πάθους, έκφρασης και εκτόνωσης. Περισσότερο συγκινείται και κοντοστέκεται στο πώς ο έρωτας δίνει την αφορμή για ευτυχία, ζωντάνεμα των επιθυμιών, ανάληψη ευθυνών, αποφάσεων.

Η ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Φελίξ (Μαρτέν Ντουμπρέλ), έναν εύπορο Γαλλοκαναδό, και στη Μέιρα (Χαντάς Γιαρόν), μια νεαρή, χασιδική Εβραία, αφόρητα καταπιεσμένη από τον «τυφλά» θρησκόληπτο σύζυγό της (Λούζερ Τουέρσκι), είναι το πλαίσιο όπου κινείται η ενδιαφέρουσα ηθογραφική ταινία του Μαξίμ Ζιρού «Φελίξ και Μέιρα».

Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, η παρατηρητικότητα του Ζιρού, η επιμονή του σε μικρές στιγμές που αποκτούν μεγαλύτερο νόημα, χτίζουν ένα φιλμ που σε κερδίζει και σε εμπλέκει με τον ήσυχο τρόπο μιας εσωτερικής μα γοητευτικής ιστορίας.

Οι ερμηνείες είναι μονότονες. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι οι χαρακτήρες δεν ήταν καλοχτισμένοι. Το ζευγάρι δεν πείθει. Σαν θεατής δεν πείθεσαι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, ή ότι ταιριάζουν. Η ταινία, δυστυχώς, πέφτει και σε αρκετά κλισέ. Ενώ η ιστορία θα μπορούσε να είναι πολύ πρωτότυπη, τελικά καταλήγει αναμενόμενη και χιλιοειπωμένη, απλά με άλλο τρόπο.

Συνοψίζοντας, το "Φέλιξ και Μέιρα" είναι ένα φιλμ στο οποίο όλα μοιάζουν ικανά να δημιουργήσουν ένα θελκτικό κινηματογραφικό σύνολο, με την υποφωτισμένη και σκιώδη φωτογραφία, σε όλες τις "αστικές" αποχρώσεις, να αποτυπώνει την αφιλόξενη αλλά και γοητευτική φύση του έξω κόσμου που κυρίως η Μέιρα (γεμάτη ομορφιά και παιδικότητα η ερμηνεία την Γιάρον) είναι έτοιμη να αγκαλιάσει. Δυστυχώς, οι ελάχιστες ουσιώδεις αλλαγές τις πλοκής και οι σκηνές που μοιάζουν πολλές φορές να επαναλαμβάνονται ανιαρά, αντικατοπτρίζουν την σεμνότητα και μετριοπάθεια του εγχειρήματος που, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, δεν δείχνει στην ουσία τόσο εκφραστικό όσο θα ήθελε.

Συνοψίζοντας, το «Φέλιξ και Μέιρα» είναι ένα φιλμ στο οποίο όλα μοιάζουν ικανά να δημιουργήσουν ένα θελκτικό κινηματογραφικό σύνολο, με την υποφωτισμένη και σκιώδη φωτογραφία, σε όλες τις «αστικές» αποχρώσεις, να αποτυπώνει την αφιλόξενη αλλά και γοητευτική φύση του έξω κόσμου που κυρίως η Μέιρα (γεμάτη ομορφιά και παιδικότητα η ερμηνεία την Γιάρον) είναι έτοιμη να αγκαλιάσει. Δυστυχώς, οι ελάχιστες ουσιώδεις αλλαγές τις πλοκής και οι σκηνές που μοιάζουν πολλές φορές να επαναλαμβάνονται ανιαρά, αντικατοπτρίζουν την σεμνότητα και μετριοπάθεια του εγχειρήματος που, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, δεν δείχνει στην ουσία τόσο εκφραστικό όσο θα ήθελε.

Ο Μαξίμ Ζιρού έχει στα χέρια του ένα καυτό θέμα, το χαραμίζει όμως, με κάποιες εξόφθαλμες αστοχίες, όπως επί παραδείγματι η χρήση ούτε μία ούτε δύο αλλά έξι γλωσσών, σε κάποιες σκηνές χάνουμε τη μπάλα από τις εναλλάξ πολύγλωσσες ατάκες, επίσης ο ρυθμός του μας υπνωτίζει, εξαιτίας της κινηματογράφησης και στα 100 λεπτά, με βήματα χελώνας.

Το απαλό δράμα είναι γεμάτο ματιές αντί για χειρονομίες, υπονοούμενα έναντι των αναμενόμενων συγκρούσεων, σιωπηλή επικοινωνία στη θέση της έντασης. Μια ευγενική και καλοζυγισμένη αντίδραση της ζωής απέναντι στη μοναξιά.

Έχει ενδιαφέρον μέσα στην ηρεμία της αλλά και μπόλικες αφορμές για να τσεκάρει κάποιος ανυπόμονος το ρολόι του κατά τη διάρκεια της προβολής. Δεν προσφέρεται για το κοινό τής γρήγορης κατανάλωσης, ωστόσο ίσως να μην είναι αρκετά πρωτότυπο και για το πιο ενήλικο κοινό που έχει συνηθίσει στις περισσότερο βραδυφλεγείς αφηγήσεις.

Ο εξωσυζυγικός δεσμός μιας χαμηλότονης χασιδικής Εβραίας του Μόντρεαλ με μοναχικό 50άρη προχωράει βασανιστικά αργά, ενώ η χημεία μεταξύ των δυο ηρώων είναι τόσο... ευπρεπής, που μετά βίας διαγιγνώσκεται.