Όταν η Εύα, μια 11χρονη Ελληνορουμάνα που έχει πρόβλημα με την ομιλία, χάνει την ίδια μέρα και τους δυο της γονείς σε δυστύχημα, ο Λουκάς, ο ερημίτης ρατσιστής παππούς της που δεν την έχει δει ποτέ, είναι ο μόνος συγγενής της που μπορεί να αναλάβει την κηδεμονία της, αλλά εκείνος την αρνείται πεισματικά. Την τύχη της Εύας αναλαμβάνει τότε η Μαρίνα, μια 40χρονη κοινωνική λειτουργός με διαλυμένη οικογένεια, που αποφασίζει να παλέψει με τον Λουκά και το παρελθόν του.
Βέλγιο – Ελλάδα: Ισοπαλία
Από το 1947 μέχρι και πέρυσι 40 ελληνικές ταινίες υποβλήθηκαν για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας (Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας μέχρι το 2020). Μόνο πέντε από αυτές (Ηλέκτρα 1962, Τα κόκκινα φανάρια 1963, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο 1965, Ιφιγένεια 1977 και Κυνόδοντας 2010) επιλέχτηκαν για την τελική πεντάδα και όπως όλοι ξέρουμε καμία δεν πήρε το βραβείο. Όλα αυτά με αφορμή το αίτημα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για ακύρωση της ελληνικής συμμετοχής στα βραβεία Όσκαρ 2024, λόγω των άτυχων (λέμε τώρα) χειρισμών του υφυπουργού πολιτισμού στην σύσταση της αρμόδιας γνωμοδοτικής επιτροπής. Βέβαια ακόμα κι αν υπάρξει πρόταση (μία ταινία έμεινε, οι υπόλοιπες αποσύρθηκαν), δεν νομίζω ότι το πέντε θα γίνει έξι. Καλά για βράβευση δεν το συζητάμε.
Ηρ. Μπαλτας
Θα πρέπει να συνδεθείτε πρώτα. Σύνδεση