Δόκτωρ Ύπνος(2019)

(Doctor Sleep)  Πρώτη προβολή: 07-11-2019

Συνέχεια του "The Shining" που είναι περισσότερο ταινία δράσης παρά τρόμου. Κλείνει ικανοποιητικά την ιστορία που ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια.

Εισχωρώντας ολοσχερώς στον χώρο του μεταφυσικού τρόμου ο Φλάναγκαν δεν αποφεύγει την προβλεψιμότητα που συνοδεύει τη χρήση των εφέ του είδους αφαιρώντας έτσι την αίσθηση του φόβου (το μεγάλο προτέρημα του πρωταρχικού φιλμ), κρατάει όμως το στοιχείο της έκπληξης σε ένα φροντισμένο έως και πρωτότυπο αισθητικά πεδίο και αυτό είναι αρκετό για να κρατήσει τα μάτια του θεατή κολλημένα επί δυόμισι ώρες σε μια οθόνη.

Φροντισμένο στην εντέλεια, με στρωτή αφήγηση, κάποια τρομερά ξεσπάσματα βίας, ένα ικανό πρώτο ρόλο που δίνει την ευκαιρία στον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να δώσει μια βαθιά τρυφερή κι ανθρώπινη μορφή στον ενήλικα Νταν αλλά και μια αφοπλιστικά δυναμική Ρεμπέκα Φέργκιουσον ως αρχιέρεια του Κακού, το «Δόκτωρ ύπνος» είναι μια ταινία που εκτός του προφανούς (η εκδίκηση του Στίβεν Κινγκ) έχει εντέλει και νόημα, καθώς κλείνει με απόλυτα πειστικό και συμβολικό τρόπο ένα κινηματογραφικό μύθο του φανταστικού.

Η «Λάμψη» συνεχίζει να λούζει τον Νταν Τόρανς σε ένα θρίλερ μεταφυσικού τρόμου που συμβιβάζει γνωστικά τις κοσμοθεωρίες των Στίβεν Κινγκ και Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Η σκηνοθεσία του Μάικ Φλάναγκαν φαντάζει διατακτική (όχι διεκπεραιωτική) και φροντίζει να δέσει τον κύριο κορμό του θρίλερ, τοποθετώντας με χρονική ακρίβεια τις κομβικές στροφές της τεχνικής του Κινγκ. Ώσπου έρχεται το φινάλε και μας παραπέμπει στη Λάμψη που μας καθήλωσε και μας τρόμαξε όσο καμία άλλη.

Οι πλείστες αναφορές στη «Λάμψη» και η πιστή απόδοση των εμμονών του Κινγκ δεν επιτρέπουν στην ταινία να απεγκλωβιστεί και να κατασκευάσει το δικό της μύθο.

Απλά είναι δύσκολο να μην το δεις και ως σίκουελ της κινηματογραφικής «Λάμψης», ειδικά όταν το ίδιο το φιλμ θέλει να είναι (και) τέτοιο. Ε, και, όπως είπαμε, δεν του βγαίνει σε καλό.

Ο Κιούμπρικ, δυστυχώς, μας έχει αφήσει χρόνους και ο Κινγκ δεν έγραψε μία συνέχεια αντάξια του πρωτότυπου βιβλίου του. Έτσι, το «Δόκτωρ Ύπνος» αναπόφευκτα υστερεί της «Λάμψης», κινηματογραφικά και λογοτεχνικά. Έχοντας αυτό υπόψη, μην περιμένετε να δείτε μία κιουμπρική... Δευτέρα Παρουσία, αλλά ένα συνεπές και καλοπροαίρετο δημιούργημα που ξεκάθαρα σέβεται τον μονολιθικό πρόγονό του και αποτελεί ένα καλό σύγχρονο παράδειγμα του κινηματογραφικού του genre. Τίποτα παραπάνω από αυτό, όμως.

Χοροπηδώντας σε διάφορες χρονικές περιόδους αλλά χωρίς ποτέ να χάσει την εστίασή του στην ιστορία, το φιλμ παρκολουθείται με περιέργεια αλλά τελικά δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από την σκιά της «Λάμψης» του Κιούμπρικ, πλάνα και χαρακτήρες της οποίας έχει, αναπόφευκτα, δανειστεί.

Το φιλμ όμως δεν σε αφήνει να αφεθείς στην ατμόσφαιρά του και δεν σου επιτρέπει να το αντιμετωπίσεις σαν τίμια μεταφορά της τρομακτικής εικονογραφίας του Κινγκ, ώστε να λάβει μια περίοπτη θέση δίπλα στα έργα του Φρανκ Ντάραμποντ. Ο λόγος; Η διαρκής μάχη του Φλάναγκαν να «νικήσει» πνευματικά τη «Λάμψη», κάνοντας ταυτόχρονα τη χάρη στον Κινγκ να του χαρίσει το φινάλε που ο Κιούμπρικ τού στέρησε.