Η Κοιλάδα των Σκιών(2017)

(Skyggenes dal / Valley of Shadows)  Πρώτη προβολή: 08-11-2018

Ευχάριστη έκπληξη από τη Νορβηγία, ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που εξελίσσεται αργά και υποβλητικά, με πίστη πως θα δικαιώσει τον υπομονετικό θεατή.

Είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη η ταινία αυτή του νέου Νορβηγού σκηνοθέτη, Γιόνας Μάτζοου Γκούλμπραντσεν, η πρώτη του αξίζει να αναφέρω, που αντλεί από τος πρόσφατες σκανδιναβικές ταινίες γοτθικού τρόμου, με επιδράσεις και από τον καλό αμερικανικό κινηματογράφο (τόσο από εκείνο των ταινιών του εμπνευσμένου παραγωγού Βάλ Λιούτον όσο και από εκείνο πιο σύγχρονων σκηνοθετών), για να φτιάξει την ωραία αυτή, βουτηγμένη σε μια σκοτεινή, απειλητική ατμόσφαιρα ταινία του.

Στο ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας ο νορβηγός σκηνοθέτης Γιούνας Μάτσοφ Γκουλμπράντσεν έκανε μια αξιομνημόνευτη δουλειά με τη βοήθεια της εκπληκτικής φωτογραφίας της ταινίας που υπογράφει ο αδελφός του Μάριους.

Μια έντονα στιλιζαρισμένη, αλλά δυνατή στις εικόνες της, νέα ανάγνωση γνώριμων κινηματογραφικών και λογοτεχνικών συμβόλων.

Παρά τη δραματουργική της ανισομέρεια και τους αργούς ρυθμούς της, ωστόσο, αυτή η «Κοιλάδα των Σκιών» είναι μια αναμφίβολα ενδιαφέρουσα περιοχή προς εξερεύνηση, έστω κι αν θα θέλαμε ο σκηνοθέτης της να άφηνε περισσότερο το κακό να μπει.

Ενδιαφέρουσα πρόταση, με ελάχιστους διαλόγους και ψηφιακά άψογο απεικονιστικό περιτύλιγμα, μα και με εξέλιξη που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί στο μισό χρονικό εύρος της μιάμισης ώρας που το έργο διαρκεί. Και που ως πτυχιακή εργασία είναι βέβαιο θα αρίστευε, αλλά ως ολοκληρωμένο φιλμικό πακέτο, είναι σίγουρο πως κάτι του λείπει για να το αποκαλέσω πλήρες.

Παρά τις γοητευτικές εικόνες της, η χαμηλότονη ταινία μοιάζει περισσότερο με άσκηση ύφους και λιγότερο με το νεο-γοτθικό ψυχολογικό θρίλερ που είχε ο Γκουλμπράντσεν στο μυαλό του.

Είναι εικονοκλαστικά άψογο, αλλά χωρίς τη δραματική βαρύτητα που έχει συνθέσει η σύγχρονη σκανδιναβική σχολή τρόμου.

Στην τελική, πρόκειται για ένα coming of age φιλμ που παρά τις αδυναμίες του μπορεί να σταθεί ως μια από τις καλές επιλογές γι' αυτή την εβδομάδα, αρκεί να ξέρεις τι αγοράζεις: εν προκειμένω ένα οικογενειακό δράμα «φεστιβαλικών» προδιαγραφών.

Η ίδια η ιστορία όμως πέρα από το gothic σκηνικό και τους ανάλογους συνειρμούς που μπορεί να γίνουν ανάμεσα σε ρεαλισμό και φαντασία, δεν έχει να μας προσφέρει κάτι αξιοπρόσεκτο. Έτσι μένει περισσότερο στη μνήμη σαν μια συλλογή ωραίων φωτογραφιών και λιγότερο σαν μια ενιαία κινηματογραφική απόδοση, το οποίο όμως είναι και το ζητούμενο.