Ρένφιλντ(2023)

(Renfield)  Πρώτη προβολή: 11-05-2023

Instant camp classic με εξωφρενικό καστ (η Ιρανή Σορέ Αγκντασλού είναι αποκάλυψη στο ρόλο της αρχικακοποιού), αστείρευτες δόσεις αίματος και χαβαλές δράσης, δηλαδή... ένα σωστό cocktail για «γαλαρία» στο σινεμά.

Ευχάριστο αποτέλεσμα έχοντας πάντα στο μυαλό μας τι πρόκειται να δούμε, φυσικά και δεν αποφεύγει τις υπερβολές του είδους, αλλά μην ξεχνάμε ότι στις ταινίες λίγο παρωδία, λίγο τρόμου, λίγο περιπέτεια αυτό είναι και το ζητούμενο.

Ο Κρις ΜακΚέι τού «LEGO Batman» σκηνοθετεί με κέφι μια εξαιρετικά διασκεδαστική σύλληψη που, όμως, κυλώντας ως μια σειρά από όχι πολύ αστεία αστεία και όχι πολύ βίαιες σκηνές gore, δεν ανταποκρίνεται στην ιερόσυλη περιγραφή της, παρότι δίνει όχημα στους δυο πρωταγωνιστές της να ξεφαντώσουν και να γλεντήσουν και τους θεατές.

Ο Νίκολας Κέιτζ είναι όλα τα λεφτά μιας συνειδητά γκροτέσκας και αιματηρής κωμωδίας τρόμου, η οποία θα μπορούσε να πατήσει το γκάζι της παλαβής παρωδίας αποφασιστικότερα.

Η δρακουλοπαρωδία ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις (τα ασπρόμαυρα πλάνα -φόρο τιμής σε ταινίες του Μπέλα Λουγκόζι- είναι εξαιρετικά) αλλά στη συνέχεια αντί να παγώσει το αίμα σου, σε κάνει ζόμπι με την ανισορροπία καλού και κακού χιούμορ.

Γκορ παρωδία που εξαντλείται σε κωμικά ενσταντανέ, δίνοντας ωστόσο όσο χώρο χρειάζεται ο Νικόλας Κέιτζ για να επενδύσει σε λίγο ακόμη αιματοβαμμένο cult status.

Διατηρώντας πάντα ευχάριστο κλίμα και καλό συγχρονισμό στα gags, ο Μακέι δεν αστοχεί τόσο στην τεχνική ισορροπία της πλάκας με τη φρίκη (αν και η ζυγαριά κλίνει προς την παράδοξη κομεντί, ειδικά με την αγέλαστη stand up ιδιοσυγκρασία της Ακουαφίνα) όσο στην πρωτότυπη βαριά υπόσχεση πως ο κόσμος αξίζει ολόκληρη μεγάλου μήκους με τον Ρένφιλντ στην ούγια αντί για τον άρχοντα του σκότους αυτοπροσώπως για μια ακόμη φορά ‒ όχι ιδιαίτερα.

Το «Ρένφιλντ» είναι προϊόν για γρήγορη κατανάλωση, που μόνο σποραδικά μπορεί να «βγάζει» μια κάποια νοστιμιά.

Κρουνοί αίματος, εντυπωσιακά εφφέ αλλά και πλήρης κενότητα και αμηχανία.

Ομως το βασικό πρόβλημα εδώ, είναι ο ίδιος ο Δράκουλας. Μπογιατισμένος τόσο έντονα που στην κυριολεξία μοιάζει παστωμένος με αλεύρι έτοιμος για τηγάνι, ο Νίκολας Κέιτζ επανέρχεται σε ρόλο βρικόλακα, 35 χρόνια μετά από μια από τις πρώτες ταινίες του, τον «Ερωτα με την πρώτη δαγκωματιά».