Αφού ο Κρίστοφερ Ρόμπιν αφήνει πίσω τους φίλους του, τον Γουίνι το Αρκουδάκι και το Γουρουνάκι, για να πάει στο κολέγιο, εκείνοι αναγκάζονται να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους προκειμένου να επιβιώσουν. Καθώς αισθάνονται θυμωμένοι και εγκαταλελειμμένοι, οι δυο τους σύντομα αγριεύουν και βρίσκουν μια νέα πηγή τροφής, το αίμα. Με αυτή τη νέα, ακόρεστη λαχτάρα, επιδίδονται σε μια βάναυση δολοφονική μανία, ξεκινώντας από τον Κρίστοφερ Ρόμπιν.
Οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία τους, αλλά όχι οικειοθελώς, ούτε με προσωπική βούληση.
Με τον Ρίντλεϊ Σκοτ δεν είμαι αντικειμενικός. Οι ταινίες Άλιεν (1979) και Blade Runner (1982) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωσή μου ως θεατή και ως εκ τούτου ούτε καν για τον Συνήγορο (The Counselor, 2013) μπορώ να πω κακή κουβέντα. Ο Ναπολέων είχε αντιφατικές κριτικές στην Ελλάδα (από 10 έως 80/100, με τελικό βαθμό 55/100), ενώ καλύτερα τα πήγε στο εξωτερικό (67/100 στο IMDB και 60% στο Rotten Tomatoes). Πολλοί στάθηκαν στις ιστορικές ανακρίβειες και στο αδύναμο σενάριο της ταινίας. Τέλος πάντων, ο καθένας δικαιούται να έχει τη γνώμη του. Εμένα η ταινία μου άρεσε. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι με βάση τα λίγα ιστορικά βιβλία που διάβασα θεωρώ τον Ναπολέοντα έναν λίγο πολύ γελοίο και κομπλεξικό τύπο που αιματοκύλισε την Ευρώπη. Και νομίζω ότι αυτό πιστεύει και ο Σκοτ.
Ηρ. Μπαλτας
Θα πρέπει να συνδεθείτε πρώτα. Σύνδεση