Δεν Ακούμε τα Τραγούδια(2019)

Πρώτη προβολή: 04-10-2021

Οι ερμηνείες παραπέμπουν έντονα σε θεατρικό έργο και όχι σε κινηματογραφικό. Μπροστά σε ζωντανό κοινό αυτό το σενάριο και οι συγκεκριμένες ερμηνείες θα έβρισκαν έναν τρόπο να περάσουν στην πλατεία. Στη μεγάλη οθόνη όλο αυτό «χάνεται στη μετάφραση» και μοιάζει σαν μια μικρή άσκηση ύφους για όλους.

Ο σκηνοθέτης και ο συν-σεναριογράφος του, ανακατεύουν τα προσωπικά αδιέξοδα των προσώπων τους, με την έλλειψη αληθινής ανθρώπινης επαφής, μαζί με μια εσωστρέφεια που συχνά ενοχλεί, σε μια ταινία που, πρέπει να παραδεχτώ, δεν σε αφήνει αδιάφορο, με σκηνές συχνά εξαιρετικές, όπως εκείνη με τη γυναίκα να αυνανίζεται ενώ αφηγείται μια συγκεκριμένη σκηνή με την Μάρλεν Ντίτριχ και τον Εμίλ Γιάνινγκς στον «Γαλάζιο Άγγελο», ή τη σκηνή με το τραγούδι, που δίνει μια υπερεαλιστική νότα στην όλη ατμόσφαιρα.

Η ταινία διαθέτει δύο πολύ καλά στοιχεία, τα οποία καλό είναι να κρατήσουμε. Τη θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία και τις ενδιαφέρουσες λήψεις και την πρωτότυπη χρήση φακών. Και οι ερμηνείες ακόμη είναι συμπαθητικές. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως όλα είναι κάπως 'τραβηγμένα'.

Ο Τάκης Αναστασίου κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του (πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2019) φιλόδοξα και προσηλωμένα, κυνηγώντας ένα σινεμά τόσο επιτηδευμένο, που θα χρειαζόταν πολύ καλύτερα διατυπωμένη ουσία για να σταθεί και να μοιραστεί την αλήθεια του.

Πρόκειται για ένα στιβαρό μεν, θεατρικό δε κείμενο που έχει ξεκάθαρες αρετές όσο κι ελαττώματα. Και για μια σκηνοθεσία που έμοιασε ανώριμη να διαχειριστεί το ίδιο της το σεναριακό υλικό ώστε να το μετατρέψει σε καλό σινεμά.

Κινηματογραφημένο και παιγμένο με μια σοβαροφανή αυταρέσκεια, το φιλμ αυτό δεν καταφέρει να δικαιολογήσει έναν κινηματογραφικό χαρακτήρα και να επιβληθεί στις ξεκάθαρες θεατρικές καταβολές του.

Ως σύνολο η ταινία δεν ξεφεύγει από το επίπεδο ενός αυστηρά εσωστρεφούς κινηματογράφου απευθυνόμενου κυρίως στις παρέες των δημιουργών του.

Ασπρόμαυρη εικόνα, θεατρική φόρμα, εικαστικές αναφορές, σικέ επιτήδευση. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τάκη Παπαναστασίου δεν καταφέρνει να συνθέσει ένα τραγούδι που θέλεις να ακούσεις.

Μαύρη κωμωδία δέσμια της θεατρικής σύλληψής της και παγιδευμένη στην «ανατρεπτική» αυταρέσκειά της. Μεταμοντέρνα αυτοσαρκαστική και ρηχά επιτηδευμένη.