Ο Ιρλανδός(2019)
(The Irishman) | Πρώτη προβολή: 21-11-2019
Χρήστος Μήτσης
2019-11-20
Το magnus opus του Σκορσέζε είναι μια θεαματική και πικρά χιουμοριστική γκανγκστερική περιπέτεια, μια πολιτικά τολμηρή τοιχογραφία εποχής κι ένα συγκινητικό ρέκβιεμ πάνω στο πέρασμα του χρόνου: η μεγάλη αμερικανική ταινία του 21ου αιώνα.
Πάρις Μνηματίδης
Σινεμά φτιαγμένο με τα υλικά του κλασικού και του διαχρονικού.
Άντα Δαλιάκα
Αυτό όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο στην περίπτωση του Ιρλανδού είναι ότι σε «βρίσκει» με την αιχμηρότητά του αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σε αυτή την αναπάντεχη κρυφή συνομιλία μεταξύ θεατή, θεάματος και ιστορίας εντοπίζεται το μεγαλείο της ταινίας-σταθμός από μόνη της στα χρονικά του Χόλιγουντ ως τόπος δημιουργικής συνάντησης των μεγαλύτερων ταλέντων που έβγαλε το αμερικανικό σινεμά εδώ και μισό αιώνα, αλλά και ως χαιρετισμός τελευταίος του δημιουργού της στο είδος του γκανγκστερικού δράματος το οποίο και τον καθιέρωσε.
Φίλιππος Χατζίκος
Ο Ιρλανδός είναι μία υπόκλιση στην εποχή εκείνη και μία larger than life ομολογία ήττας του Μάρτι και της παρέας του από τον ανίκητο Χρόνο που θερίζει αδιάκοπα. Μία ταινία που δεν προσπαθεί να ξεγελάσει κανέναν και νιώθει βαθιά στη σάρκα της αυτήν την καβαφική «πληγή από φρικτό μαχαίρι», καθώς και το ανίκητο φορτίο των τύψεων που δεν αφήνουν την ψυχή να αγιάσει.
Μαίρη Βανδώρου
Μπορεί να έχει διάρκεια τρεισήμισι ώρες, αλλά τίποτα δεν είναι παράταιρο στην ταινία, κρατάει έναν καλό ρυθμό και δεν κάνει κοιλιά, πράγμα που συμβαίνει αρκετά συχνά σε ταινίες μικρότερης διάρκειας. Προφανώς γιατί έχει πράγματα να πει και να δείξει.
Μάριος Μαύρος
Λίγο πριν την αυγή της νέας δεκαετίας ο Scorsese, o DeNiro, o Pacino και ο Pesci έδειξαν πως γίνεται το σινεμά με τον παλιό τρόπο. Από αυτά τα έργα που έχουν λείψει και που θα λείπουν όσο το σινεμά, το πραγματικό σινεμά που υπηρετούν αυτοί οι κύριοι, παίρνει μια άλλη πορεία. Ένα βαθύ ευχαριστώ λοιπόν για αυτή την αδιανόητη κινηματογραφική εμπειρία.
Cine-Κριτική
Όταν, λοιπόν, οι τίτλοι τέλους του «Ιρλανδού» πέσουν θα νιώσεις σίγουρα ότι μόλις είδες ένα σύγχρονο masterpiece, αλλά ενδεχομένως να σου μείνει και μια γλυκόπικρη γεύση συνειδητοποιώντας ότι με αυτό το φιλμ κλείνει ο κύκλος μιας ολόκληρης κινηματογραφικής μυθολογίας.
Μαρίνα Τσικλητήρα
Επί 3,5 ώρες (που περνάνε σα νερό) δεν χορταίνεις το ρεσιτάλ σκηνοθεσίας και ερμηνειών, αλλά και τη συγκίνηση που γεννάει η επιστροφή σε ένα σινεμά το οποίο, χωρίς να χάνει την επαφή του με τη σύγχρονη τεχνολογία και πραγματικότητα, είναι πλημμυρισμένο μέχρι το τελευταίο του πλάνο από το πάθος και τη γνώση της γνήσιας, χωρίς περιττά φτιασίδια δημιουργίας.
Νίκος Γαργαλάκος
Η ταινία παίρνει άμεσα τη θέση της ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της απλησίαστα συνεπούς φιλμογραφίας του Σκορσέζε, λειτουργώντας ως άτυπος επίλογος ενός τεράστιου κεφαλαίου για την έβδομη τέχνη.
Νίνος Φένεκ Μικελιδης
Ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας όπου το έγκλημα (με τις διάφορες μορφές του) είναι καθημερινό και συνηθισμένο, με άλλα λόγια αποδεκτό από το σύστημα που διοργανώνει και ελέγχει τα δικά του, διαφορετικά αν και το ίδιο φριχτά και σε μεγαλύτερη κλίμακα, εγκλήματα, ενώ, ταυτόχρονα, αποδέχεται και την ύπαρξη του οργανωμένου εγκλήματος.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
2019-11-14
Στη χρυσή του ωριμότητα ο Σκορσέζε εκθέτει τον σκελετό της τεχνικής του μέσα από την τέχνη του, την απέριττη αρχιτεκτονική των χαρακτήρων μέσα στον χωροχρόνο που διεκδικεί με υπομονή και θαυμαστή επιδεξιότητα, τοποθετώντας τον Ιρλανδό, αυτόν τον συναρπαστικό μαίανδρο στο ημίφως της σύγχρονης Ιστορίας της βίας, στην πρώτη τριάδα, ίσως μαζί με τον Ταξιτζή και το Οργισμένο Είδωλο, μιας φιλμογραφίας με τουλάχιστον άλλα τόσα αριστουργήματα.
Λήδα Γαλανού
2019-11-18
Είναι σέξι και εθιστική, ώσπου να γίνει δυσκίνητη και, μαζί, ευσυγκίνητη. Είναι μεγάλη και αργή, αλλά με αιτία και νόημα. Μια συνάντηση με κάποιον που αγαπάς, που λαχταράς να δεις και σου φαίνεται λίγο γερασμένος, λίγο κουρασμένος – και μαζί του ξεκινάς ένα ταξίδι για να ξαναθυμηθείς τη γοητεία του και τη σοφία του κι όσα έκανε για σένα.
Πόλυ Λυκούργου
2019-11-16
Ο «Ιρλανδός» είναι γεμάτος παράδοξα. Χρηματοδοτήθηκε από την μικρή οθόνη, αλλά αποτελεί βαθιά υπόκλιση στην μεγάλη. Είναι το απόσταγμα της καριέρας του Mάρτιν Σκορσέζε στο γκανγκστερικό σινεμά και μία εντελώς νέα ανάγνωση στο είδος. Μία επική, μεγαλειώδης ταινία που, ταυτόχρονα, βιώνεται ως προσωπικός ψίθυρος.
Παναγιώτης Τιμογιαννάκης
2019-11-10
Ο Σκορσέζε εδώ, στον «Ιρλανδό» κάνει την επιτομή του μύθου του και των ταινιών του.
Στέργιος Πουλερές
Είναι αυτονόητο αλλά παρ' όλα αυτά ας το πούμε: όταν μιλάμε για ταινία του Σκορτσέζε, το ένα σκαλί κάτω από το «Αριστούργημα», είναι το όριό της. Και ο «Ιρλανδός» είναι ακριβώς αυτό: όχι αριστούργημα, αλλά ένα σκαλί κάτω από αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
2019-11-12
Ο «Ιρλανδός» είναι η επιτομή όλων των αντιηρώων του σκορσεζικού γκανγκστερικού σύμπαντος. Μια αριστοτεχνικά μελετημένη παραβολή πάνω στη βαρβαρότητα της ζωής, τα βρώμικα πολιτικά παιχνίδια και τη συγχώρεση που δεν έρχεται ποτέ. Ένα έργο ζωής από όπου κι αν το δει κανείς.
Μάρα Θεοδωροπούλου
Τίποτα Λιγότερο, Τίποτα Περισσότερο από ένα Σκορσεζικό Αριστούργημα.
Ελένη Κουκουρίκου
Ο Ιρλανδός είναι το τέλος μιας εποχής. Αυτό των ταινιών γκάνγκστερ του σκηνοθέτη. Η λύπη και τα συναισθήματα της ενοχής είναι συναισθήματα που ο σκηνοθέτης δεν συνηθίζει. Η μελαγχολική χροιά αυτού του έργου, αυτού του χρόνου που δεν περνάει με τίποτα παρά μόνο με αναμνήσεις, δίνει στον Ιρλανδό μια διάσταση λυκόφωτος. Όλα αυτά ακούγονται σαν μια σκληρή, αλλά αναπόφευκτη, χαλαρή στάση στον τερματικό σταθμό.
Αχιλλέας Βασιλείου
Το στέμμα του Σκορσεζικού σινεμά, απέκτησε με τον Ιρλανδό το κεντρικό του μεγάλο διαμάντι, δίπλα στα επίσης πολύτιμα πετράδια του.
Κατερίνα Ανδρεάκου
Ο «Ιρλανδός» είναι ένα αδιαμφισβήτητο κινηματογραφικό έπος, μακράν η καλύτερη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε εδώ και κάποιες δεκαετίες, ο δικός του «Πολίτης Κέιν» (και δεν χρησιμοποιώ ελαφρά αυτή τη σύγκριση).
Δημήτρης Αποστολόπουλος
Ο Scorcese βρίσκεται στην καλύτερή του φόρμα μετά από χρόνια, επιστρατεύει τη γνωστή παλιοπαρέα που εδώ ερμηνεύει με υπόγεια ένταση κι ευαισθησίες, ενώ δημιουργεί εικόνες που καθηλώνουν με την εικαστική τους αρτιότητα. Με κάποια προβλήματα στην ανάπτυξή του, ο Ιρλανδός είναι μια θλιμμένη ταινία, για την προδιαγεγραμμένη ανθρώπινη κατάληξη της φθοράς, ένα φιλοσοφικό πόνημα για το θνητόν της ανθρώπινης φύσης, που αξίζει κατά πολύ της προσοχής μας.
Λήδα Ειρήνη Αδάμου
Χαοτικά δομημένη (με την καλή την έννοια!), η ταινία του ταλαντούχου σκηνοθέτη, με τα πλάνα των σκηνών «της καταβύθισης στο ασυνείδητο» των πρωταγωνιστών, να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα της αριστοτεχνικής δουλειάς του. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως το "The Irishman" ξεκινά μ' έναν (νοερό;) πυροβολισμό και συνεχίζει (κάπου στην μέση) με μια νοερή έκρηξη στο μυαλό μιας εκ των πρωταγωνιστριών του. Σκηνοθετικά τεχνάσματα, που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να μας προσφέρει στο πιάτο...
Αγγελική Αντωνίου
Ένα έπος για το αμερικανικό έγκλημα, μια πυκνή, σύνθετη ιστορία που εξιστορείται με εκπληκτική ρευστότητα.
Ρεγγίνα Ζερβού
Αν είναι κάτι που μου έμεινε όμως μετά από αυτόν τον μινι μαραθώνιο θέασης, εκτός από τις καθηλωτικές ερμηνείες, ήταν οι σκηνές πλήθους. Ο Σκορσέζε αφήνει την κάμερα του πάνω στα σώματα και τα πρόσωπα των ανθρώπων και καταγράφει τη χαρά, τον θρήνο, τον ενθουσιασμό, τονίζοντας το συλλογικό συναίσθημα με ένα ποιητικό σχεδόν slow motion και υπό τους ήχους αγαπημένων κομματιών από τα μουσικά είδη που άνθισαν εκείνες τις δεκαετίες στις Η.Π.Α.
Παύλος Θ. Κάγιος
Μετρ των γκανγκστερικών ταινιών επί 50 χρόνια φιλμικής δημιουργίας θα μπορούσε, κάλλιστα, να χαρακτηριστεί ο Μάρτιν Σκορσέζε. Κι εδώ κάνει την επιτομή του είδους με ένα χορταστικό αλλά και σκεπτόμενο φιλμ βαρυφορτωμένο από την πείρα των χρόνων του δημιουργού του πάνω στο είδος.
Στέλλα Παπασαραφιανού
Ο Ιρλανδός του Scorsese σου γνέφει να κάτσεις σε μια γωνιά δίπλα του, καθώς στη δύση του πια αναπολεί τα περασμένα. Άλλοτε φειδωλά θα ξεπηδήσουν από το μυαλό του μερικές φωτεινές αναλαμπές από το χθες, αλλά κυρίως θα μείνει σε όσα φέρουν ακόμα ανάγλυφο το αποτύπωμα της βίας στον ψυχισμό του.
Ελεάννα Μάνεση
Μια πολύ καλή ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους σινεφίλ.
Σόλωνας Παπαγεωργίου
Το The Irishman είναι ένα γκανγκστερικό έπος παλαιάς κοπής. Παρά τις ιδιαιτερότητες του, παρά την τεράστια διάρκειά του, έχει πολλά να δώσει στο κοινό και δίχως αμφιβολία, είναι από τις σπουδαιότερα διαμάντια που υπάρχουν στο Netflix.
kazanipouvrazei
Το φιλμ είναι κλασσικός Σκορσέζε στην αρχετυπική διερεύνηση των γκάνγκστερς και συγκαταλέγεται με άνεση στις καλύτερες της φιλμογραφίας του 77χρονου σκηνοθέτη. Σκληρό, με τη βία να χρησιμοποιείται σχεδόν φετιχιστικά, πληθωρικό, αλλά και απρόσμενα μελαγχολικό, ιδιαίτερα όσο πλησιάζουμε στο φινάλε.
Ειρήνη Δρίβα
Στα 76 του χρόνια φτιάχνει την ωριμότερη και σοφότερη ταινία του, προσδίδοντας και μια μελαγχολία σαν κινηματογραφικό χαιρετισμό.
Τάσος Ντερτιλής
Ο Ιρλανδός είναι ένα φιλμ υπέροχο, καθηλωτικό, φτιαγμένο ψιλοβελονιά αλλά και υπερβολικό σε διάρκεια, υπερφορτωμένο με υποπλοκές και πρόσωπα και ονόματα και τελικά κατασκευασμένο με τη λογική της πλατφόρμας και της οικιακής απόλαυσης. Όπως και να είναι πάντως, είναι φτιαγμένο για να απολαμβάνεται είτε στη μικρή, είτε στη μεγάλη οθόνη (κατά προτίμηση με διάλειμμα).
Κώστας Ζαλίγκας
Ο Σκορσέζε καταφέρνει με άνεση να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, παρά τη βροχή των επεισοδίων, τους μακροσκελείς διαλόγους και την εναλλαγή των προσώπων. Αλλά είναι αυτοί οι τρεις μεγάλοι πρωταγωνιστές (Ντε Νίρο, Πέσι και Πατσίνο) που μας θυμίζουν τους παλιούς, καλούς εαυτούς τους και μας κάνουν να μην μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους.
Νίκος Μόσχοβος
Η ταινία «Ο Ιρλανδός» δεν αποτελεί ίσως το κορυφαίο αριστούργημα του Martin Scorsese, αλλά είναι η παρακαταθήκη του ίδιου για τη μια όψη της Αμερικανικής ιστορίας, που «αντικατοπτρίζει» την απληστία ως ένα στοιχείο του «γίγνεσθαι» κάποιων ανθρώπων και της κοινωνιοπάθειας, η οποία θεωρεί ρουτίνα την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Χρυσοστομάκης Λακταρίδης
Τα 209 λεπτά κυλούν αβίαστα, μοναδική αντίρρηση, τα ειδικά εφέ που δείχνουν νεότερους τους πρωταγωνιστές, καθώς αποσπούν τη προσοχή από τα συμβάντα, πετώντας το θεατή έξω από τη σύμβαση της όποιας ταύτισης του μαζί τους. [Πηγή: www.doctv.gr]
Μίλτος Τόσκας
Την ώρα που διαδικτυακές πλατφόρμες εξαπλώνονται ολοένα και περισσότερο δημιουργώντας ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα στη βιομηχανία του κινηματογράφου, το απόλυτα συμβατικό Netflix έρχεται να μας χαρίσει μία δεύτερη αληθινά μεγάλη ταινία σε δική του παραγωγή, μετά το "Roma" του Αλφόνσο Κουαρόν.
Κώστας Γ. Καρδερίνης
Η σκηνοθεσία του Σκορτσέζε θυμίζει τους μεγάλους μαέστρους συμφωνικής ορχήστρας. Το δυνατότερό του χαρτί είναι η ερμηνεία του Τζο Πέσι ως του νονού Ράσελ Μπουφαλίνο.
gaRis
Έμαθα ότι βάφεις σπίτια Marty και βάζεις και τα κουφώματα μονάχος σου άμα λάχει. Άξιος ο μισθός σου και θαυμαστά τα έργα σου. Σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις καταχωρημένος στη χρυσή βίβλο του σινεμά. Το The Irishman είναι η βραδυπορούσα πομπή, ο επιθανάτιος ρόγχος, η επιτύμβιος στήλη και η τρανή παρακαταθήκη όσων με παρρησία υπηρέτησες μισόν αιώνα.
Γιώργος Νυκταράκης
Το αποτέλεσμα, βγαλμένο θαρρείς από προηγούμενες δεκαετίες, είναι ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα το οποίο μπορεί να είναι πυκνογραμμένο, αλλά με τόσο συναίσθημα που σε κάνει να παραβλέπεις ορισμένες «ενστάσεις» και να αγκαλιάζεις τα αγνά προσωπικά κίνητρα του δημιουργού.
Αντώνης Ζαούτσος
Ο Ιρλανδός, τελικά, ίσως να μην είναι αριστούργημα, ίσως να μην τον θυμόμαστε σε μερικά χρόνια όπως κάποιες άλλες ταινίες του Σκορτσέζε, του Πατσίνο, του Ντε Νίρο και των υπολοίπων, ωστόσο είναι μια απόδειξη πως είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τόσα χρόνια τους ανθρώπους αυτούς να μας προσφέρουν τις ταινίες τους, και σίγουρα προκαλεί έντονη νοσταλγία στους φαν του είδους.
Νίκος Δρίβας
Η ταινία The Irishman σίγουρα ανήκει σε μια από τις πολύ δυνατές προσπάθειες της χρονιάς, αποτελώντας μια στιβαρή ταινία, η οποία ειδικά σε κάποια σημεία και περνώντας μηνύματα θα συγκλονίσει το κοινό. Aρκει να είστε προετοιμασμένοι και να έχετε υπομονή και αποτελεί μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε.
vandimir
Το φιλμ συνδυάζει θαυμάσια το προσωπικό με το πολιτικοκοινωνικό στοιχείο, και είναι συγκινητικό καθώς - με τη μάζωξη των γερασμένων πλέον, αγαπημένων ηθοποιών και το εξαντλητικό αυτό ρέκβιεμ, ο 77χρονος Σκορσέζε αποχαιρετά μια ολόκληρη εποχή ή, ίσως, ένα τεράστιο κομμάτι του σινεμά. Κι αυτό είναι όντως συγκινητικό. Παρά την κούραση...
Γιώργος Μουστάκης
Παρότι είμαι βέβαιος πως αν όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν είκοσι χρόνια νεότεροι, το φιλμ θα ήταν καλύτερο, σε αυτή την ζωή κανείς δεν είναι αθάνατος και – για όσους έχουν παρακολουθήσει όλα του τα κλασσικά έργα – η συγκεκριμένη ταινία μοιάζει σαν ένα κύκνειο άσμα αυτής της υπέροχης παρέας που μας κράτησε εμβληματική συντροφιά για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
ALi Mathloum
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρει αυτή την ταινία ως την ολοκλήρωση μιας εποχής και το επιστέγασμα ενός συναρπαστικού κινηματογραφικού ρεύματος.
Λουκάς Κατσίκας
2019-11-08
Ο Μάρτιν Σκορσέζε ξανασυναντά τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζο Πέσι, και επιστρατεύει για πρώτη φορά τον Αλ Πατσίνο, για λογαριασμό μιας επικής επιστροφής στο γκανγκστερικό δράμα που προηγουμένως επάξια υπηρέτησε με τα «Καλά Παιδιά» και το «Καζίνο». Μόνο που αυτή η επιστροφή μοιάζει με μεγαλοπρεπή αποχαιρετισμό.
Δημήτρης Νταβανάς
Όπως και να ερμηνευτεί, ο «Ιρλανδός» σκευάζει τη δυσωδία του οργανωμένου εγκλήματος σε σχεδόν τέσσερις ώρες, βαριανασαίνοντας εμπρός του αψίκορου φάσματός του και εισάγοντας την ενδοσκόπηση ως βασική αρχή κρίσης των πρωτοπαλίκαρών του. Για πρώτη φορά, ίσως, ο Scorsese ενδίδει στον πειρασμό ενός μελβιλικού συλλογισμού.
Νικόλ Φιλιπποπούλου
Παρότι η ανάπτυξη του Ιρλανδού του ίσως αφήνει αρκετά υψηλές απαιτήσεις για το climax και την έκβαση του φιλμ, ο Scorsese τις εκμεταλλεύεται βεβιασμένα δημιουργώντας ένα άνισο αποτέλεσμα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα αληθινά κλισέ και τα «θεωρητικά» κλισέ του, χωρίς το ίδιο να έχει καταλήξει απόλυτα στην ταυτότητά του.
nicolas1810
Ξεκινάει συμπαθέστατα με όλα τα σκορσεζικά κόλπα, με διαλόγους, μουσικές, μοντάζ και τα ρέστα, λίγο μετά τη μέση (εκεί στο... δίωρο δηλαδή) κάνει γιγαντιαία κοιλιά με μια ατελείωτη τελετή βράβευσης που δοκίμασε τις αντοχές μου, για να το σώσει αρκετά το πένθιμο, οικογενειακής ενδοσκόπησης τύπου φινάλε.
Γιώργος Noir Παπαϊωσήφ
Ο βαθιά θρησκευόμενος Μάρτιν Σκορζέσε, τώρα στα 77 χρόνια της ζωής του, ως δεύτερος στωικός «αυτοκράτωρ» Μάρκος Αυρήλιος, με τον «Ιρλανδό» γράφει τα δικά του «Τα Εις Εαυτόν» και στο τέλος σταυροκοπιέται ένδοξα, αφού βρήκε χρηματοδότηση από το Netflix για να γυρίσει την πιο φλύαρη, γερασμένη και κουραστική ταινία του με τους αγαπημένους φίλους του, πλασάροντας εν μέσω εγκλήματος και μαφιόζικων ξεκαθαρισμάτων διάφορα χριστιανικά περί ματαιότητας και θανάτου.
Ιάκωβος Γωγάκης
Τα γκανγκστερικά έργα του " Τα Καλά Παιδιά" (του 1990) και "Καζίνο"(του 1995), είναι πανταχού παρούσα και στον "Ιρλανδό". Δεν τα φρεσκάρει ελαφρώς ( όπως πράττουν οι Νταρντέν ή ο Λόουτς, οι οποίοι δεν ασχολούνται με γκάνγκστερ, αλλά έχουν παρόμοιες συνήθειες) ... τα αντιγράφει.
Ζουμπουλάκης Γιάννης
2019-11-06
Τι βλέπουμε τελικά στην οθόνη, μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία, αν όχι μια επανάληψη πραγμάτων που ο ίδιος δημιουργός έχει πει πολύ καλύτερα και πολύ νεώτερος σε ταινίες όπως τα «Καλά παιδιά» και το «Καζίνο»; Δεν νομίζω ότι ο «Ιρλανδός» διαφέρει σε πολλά σημεία, πέρα βέβαια από το προφανές: οι συντελεστές του, τότε, ήταν νεότεροι και σήμερα προσπαθούν να παίξουν και να φαίνονται νέοι, κάτι που δεν γίνεται.
Ηλίας Φραγκούλης
2019-11-04
Προσωπικά, δεν απήλαυσα καθόλου το έργο, άρχισα να κοιτάζω την ώρα γύρω στα 80 πρώτα λεπτά της διάρκειάς του και η τελευταία ώρα ήταν σχεδόν οδυνηρή στην παρακολούθησή της, εξαιρώντας κάπως το ημίωρο του φινάλε, το οποίο λες και έχει βγει από άλλη ταινία!
Κώστας Φάρκωνας
Σημαντικό, λαμπερό, σε καμία περίπτωση κορυφαίο δείγμα σινεμά.
