Κόκκινο Νησί(2023)
(L'île rouge / Red Island) | Πρώτη προβολή: 26-09-2024
Ελισσαίος Βγενόπουλος
Το «Κόκκινο Νησί» του Ρομπέν Καμπιγιό, προσφέρει μια γόνιμη εξερεύνηση της παιδικής ηλικίας και της ιστορικής συνείδησης.
Λήδα Γαλανού
2024-09-20
Ευαίσθητη και πολιτική, μια προσωπική ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό («120 Χτύποι το Λεπτό») για την ενηλικίωση σε μια Μαδαγασκάρη που με φόβο απογαλακτίζεται από τους Γάλλους άποικους.
Παυλίνα Αγαλιανού
Δημιουργεί μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Καταφέρνει μέσω ενός υπερήρωα να θίξει τις αθέατες πλευρές της φρίκης. Η μικρή ένστασή μας βρίσκεται στο γεγονός ότι θα μπορούσε να αναδείξει λίγο πιο έντονα την αντιδιαστολή μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού. Ομως μας αποζημιώνει στο τέλος, εκεί φωτίζονται όλα τουλάχιστον για μας.
Φίλιππος Χατζίκος
Μπολιασμένη με νοσταλγία που όμως δηλητηριάζεται από τις εκδηλώσεις ρατσισμού και ανισότητας τις οποίες το παιδί αφομοιώνει σιωπηρά, η ταινία του Καμπιγιό είναι ανισοβαρής και με τις γωνίες της υπερβολικά λείες, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία όμορφη ματιά σε έναν κινηματογραφικά αθέατο κόσμο.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
2024-09-14
Το «Κόκκινο νησί» μπορεί να είναι μια ιστορία ενηλικίωσης αλλά στον πυρήνα του είναι ένα καλοφτιαγμένο οικογενειακό δράμα χαρακτήρων με φόντο μια αποικιοκρατική ουτοπία («η Μαδαγασκάρη είναι ο ωραιότερος τόπος στην Γη» λέει ο μεθυσμένος γάλλος στρατιωτικός).
Δημήτρης Μπάμπας
Η ταινία του Robin Campillo στέκεται κάποιες φορές αναποφάσιστη και μετέωρη: ανάμεσα σε μια ταινία για την παιδική ηλικία -και την αποκάλυψη του κόσμου των ενηλίκων μέσα από ένα παιδικό βλέμμα- αλλά και σε μια ταινία για την εσωτερική ζωή της αποικιοκρατίας.
Χρήστος Μήτσης
2024-09-18
Ατμοσφαιρική, χαμηλής έντασης ιστορία ενηλικίωσης ενός αγοριού, αλλά και μιας ολόκληρης χώρας, στη σκιά έντονων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών.
Άκης Καπράνος
Με αφήγηση αποσπασματική, παρακολουθούμε σχεδόν βινιέτες από τη ζωή του μικρού ήρωα μας, με αισθητική που φέρνει κάτι σε Γουές Άντερσον, και χαρακτήρες εξίσου επιφανειακούς.
Στράτος Κερσανίδης
Μια ταινία τρυφερή, όπως η παιδική ηλικία που όσο πλησιάζει το φινάλε αρχίζει να σκληραίνει. Σαν να ενηλικιώνεται η ίδια η ταινία και να χάνει όλη εκείνη τη χαλαρότητα που είχε μέχρι τώρα και να πρέπει να δει κατάματα την πραγματικότητα.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
2024-09-16
Ο Καμπιγιό συνθέτει την παιδική ανάμνηση με την φαντασία και δημιουργεί ένα παράξενο κοκτέιλ όπου βασικό συστατικό είναι η αλήθεια που απηχεί ακόμα και την επικαιρότητα.
Χρυσοστομάκης Λακταρίδης
Τρυφερή δραματική κομεντί με αντιαποικιακές πινελιές.
Αιμίλιος Χαρμπής
Το θέμα της αποικιοκρατίας, βέβαια, εδώ εξετάζεται μόνον εμμέσως, εξαιρουμένου του τελευταίου (πολύ σύντομου) κομματιού της ταινίας, το οποίο μάλιστα μοιάζει και κάπως βεβιασμένο.
Δημήτρης Παναγόπουλος
2024-09-10
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί υπερβολικά πολλές σκηνές όπου κύριο λόγο έχει η φαντασία του Τόμας, προκαλώντας ένα αφηγηματικό χάσμα ανάμεσα στην καταγραφή της καθημερινότητας στη βάση, την εξερεύνηση των προσωπικών σχέσεων και την παιδική φαντασία.
Νίνος Φένεκ Μικελιδης
Ο Καμπιγιό καταφέρνει να δώσει μια πιο αληθινή εικόνα της κατάστασης του μετά-αποικιακού νησιού και των αγώνων που περιμένουν τους κατοίκους του, όπως εντυπωσιακά και με τρόπο εξαιρετικό, αποκαλύπτει στην τελευταία, απρόσμενη, σεκάνς της ταινίας.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ο Καμπιγιό χάνει τον έλεγχο των χαρακτήρων και της αφήγησής του, με το «παιδικό βλέμμα» (πολύ συχνά ένοχος μηχανισμός αφήγησης) να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά στο πώς ο σκηνοθέτης αποτυπώνει και εξετάζει τις εντάσεις της περιόδου.
Χάρης Αναγνωστάκης
Η παιδικότητα της ταινίας κυριαρχεί και υποστηρίζεται ανεπαίσθητα από κάποιες εμβόλιμες σουρεαλιστικές σκηνές και μια ποιητική αίσθηση, αλλά συνολικά η προσπάθεια φαντάζει περισσότερο ως ένα ανολοκλήρωτο μοντάζ προθέσεων.
Γιάννης Βασιλείου
Δυστυχώς, τα ευρήματα εξαντλούνται γρήγορα και το σενάριο του Γάλλου δημιουργού επαναλαμβάνεται δίχως σπιρτάδα και δίχως την αίσθηση μιας περιεκτικής, στοχευμένης δημιουργίας.
Αγγελική Καρυστινού
2024-09-08
Οι πολλές ιστορίες που ο Καμπιγιό ανοίγει ταυτόχρονα, περισσότερο θα λειτουργούσαν σε ένα βιβλίο παρά σε μια δίωρη ταινία, καθώς δεν του επιτρέπουν να συγκεντρωθεί σε έναν άξονα κι έτσι να βοηθήσει τον θεατή να ταυτιστεί με κάποιον χαρακτήρα.
Παύλος Γκουγιάννος
2024-09-04
Ίσως οι ιδέες και τα προσωπικά βιώματα να μην μπόρεσαν να μετατραπούν σε μια στέρεη κινηματογραφική ιδέα, δείχνοντας έναν αποδυναμωμένο σκηνοθετικά δημιουργό που ελπίζουμε πως απλώς περνάει μια φάση ανέμπνευστης αυτοαναφορικότητας.
Βαγγέλης Βίτσικας
Κάπου μέσα στο αφηγηματικά συγκεχυμένο σενάριο του έργου, μια πραγματικά καλή ταινία αγωνίζεται να βγει στην επιφάνεια. Κρίμα που η ράθυμη πλοκή και η διεκπεραιωτική σκηνοθεσία δεν την αφήνουν.
Βαρβάρα Κοντονή
2024-09-06
Ένα κινηματογραφικό τεστ που σίγουρα δεν θα το περάσουν όλοι. Όχι (μόνο) γιατί είναι δύστροπα καμωμένο, αλλά και γιατί ολόκληρη η ταινία μοιάζει σαν μια πρόφαση, μια εξυπνάδα του δημιουργού της, προκειμένου στο τέλος «να μας τη φέρει».
Νίκος Παλάτος
2024-09-02
Άνευρο, ασύνδετο και άτολμο αυτοβιογραφικό (εν μέρει) δράμα, που πέραν των σπάνιων γυρισμάτων στην εξωτική Μαδαγασκάρη δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον θεατή.
