Ουρανός(1962)

(Glory Sky) | Πρώτη προβολή: 26-11-1962

Η άλλη πλευρά του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60 εκπλήσσει με τον πλούτο συναισθημάτων που προκαλεί, τον ανθρωπισμό της, τις μικρές αλλά την ίδια στιγμή τόσο μεγάλες στιγμές που καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση να αιχμαλωτίσει ο φακός του Τάκη Κανελλόπουλου.

Ο «Ουρανός» είναι τόποι, ανάσες, στιγμές, βλέμματα, μνήμες. Είναι οι άνθρωποι που πολεμούν για να επιβιώσουν. Δεν υπάρχει ο εχθρός γιατί και από εκείνη την πλευρά υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν την ίδια κατάσταση. Αριστούργημα!

Ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του νέου ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60, ενός κινηματογράφου πολυδιάστατου, προσωπικού και ποιητικού, μακριά από τα ακαδημαϊκά αφηγηματικά πρότυπα του εμπορικού κινηματογράφου της εποχής.

Σινεμά πολιτικό με πολλαπλούς τρόπους με κυριότερο την διεκδίκηση μιας ελληνικότητας και ενός πατριωτισμού που μοιάζει ακόμη και σήμερα σχεδόν αιρετικός.

Σε αυτό το σύμπαν καταχνιάς, ο πόλεμος και η φρίκη που τον συνοδεύει είναι το μόνο ζητούμενο. Η κάμερα καταγράφει σχεδόν αλύπητα τα κενά βλέμματα, τα τσακισμένα πρόσωπα, γεμάτα φούμο, μπαρούτι και χώμα, τα σαλεμένα λογικά, τη λύσσα για επιβίωση, τα ανατριχιαστικά εμβατήρια των κατακτητών, την πνευματική συντριβή της υποδούλωσης, τον σπαραγμό της αγιάτρευτης απώλειας.

Μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών.

Μια ταινία τολμηρή σχεδόν σε κάθε της επιλογή και πολιτική με πολλαπλούς τρόπους, με κυριότερο τη διεκδίκηση μιας ελληνικότητας και ενός πατριωτισμού, που μοιάζει ακόμη και σήμερα σχεδόν αιρετικός.

Τα λόγια εδώ περισσεύουν, δείτε αυτή την ταινία στην αίθουσα.

Μία σπουδαία ποιητική ταινία, ένα αντιπολεμικό φιλμ που ξεχειλίζει από αγνότητα, συναίσθημα και ευαισθησία.

Λυρική, βαθιά ποιητική όσο και αντιηρωική ματιά στο «αλβανικό έπος». Συγκινητική και κινηματογραφικά μοντέρνα, σόκαρε το συλλογικό εθνικό αφήγημα στις αρχές της δεκαετίας του '60.