Οδός Τρόμου - Μέρος 2: 1978(2021)

(Fear Street Part 2: 1978) | Πρώτη προβολή: 09-07-2021

Αν και η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτική, το κομμάτι του gore σίγουρα δε λείπει. Με μερικούς εντυπωσιακούς on screen θανάτους, και καταδιώξεις, το Fear Street υπόσχεται να κρατήσει το ενδιαφέρον σου έως το τέλος.

Αν θέλετε μπόλικη βία, νοσταλγία και μια ταινία slasher που θα σας θυμίσει κάτι από άρωμα δεκαετίας '80 και VHS, τότε σας συνιστώ να δείτε το Fear Street:1978!

Έχει πολύ συμπαθείς χαρακτήρες, έντονο σασπένς, ακόμα περισσότερους φόνους και κάποιες ενδιαφέρουσες ανατροπούλες ενώ σε αφήνει σε μεγάλη αγωνία για το τρίτο μέρος!

Και είναι ακριβώς αυτή δολοφονική λύσσα που κάνει το δεύτερο μέρος καλύτερο από το πρώτο, κατ' αρχάς γιατί η όποια σινεφίλ αναδρομή στο κινηματογραφικό παρελθόν του τρόμου αποτυπώνεται με μεγαλύτερη συνάφεια (hello, σε κατασκήνωση διαδραματίζεται), το απενοχοποιημένο γυμνό στις ερωτικές σκηνές παραπέμπει συνειρμικά στα τέλη '70s-αρχές '80s ενώ η λογική της roller coaster, non stop καταδίωξης με τη σωρεία από πτώματα κρατά την ταινία συγκεντρωμένη στο θέμα της, χωρίς να χάνεται σε περιττά μπλα-μπλα και προβληματισμούς.

Όσον αφορά τις προθέσεις της, το Fear Street Part Two: 1978, είναι πολύ ξεκάθαρη και ειλικρινής με το κοινό της και μας παρουσιάζει μίας σαφώς ανώτερη εκδοχή σε σχέση με τον προκάτοχο του.

Στα συν αυτής της δεύτερης ταινίας είναι η ατμόσφαιρα (όχι ότι έλειπε στην πρώτη, απλώς εδώ είναι διαφορετική), με το δάσος, τα σκοτεινά πέτρινα υπόγεια της μάγισσας και όλο αυτό το μεταφυσικό/αποκρυφιστικό της ιστορίας να μεταφέρεται στην εικόνα ιδανικά.

Παρότι το δεύτερο μέρος υπολείπεται σε ενδιαφέρον και χαρακτήρα του πρώτου, το "Fear Street Part Two: 1978" παραμένει διασκεδαστικό χάρη στο ταλαντούχο, φρέσκο καστ του, λειτουργώντας παράλληλα ως ένας καλός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη ταινία που θα ακολουθήσει.

Λέξη προς λέξη ό,τι έγραφα στο 1994, με μόνη αλλαγή την αντικατάσταση της αισθητική της 90ς slasher αναβίωσης του Craven με την αιματηρή 70s/80s horrorίλα του Friday the 13th και των απομιμήσεών του.

Το δεύτερο, πιο σκοτεινό και πιο διεκπαιρεωτικό κεφάλαιο της τριλογίας που βασίζεται στα βιβλία του Ρ. Λ. Στάιν - φόρος τιμής στο «Παρασκευή και 13».

Ανάλαφρο, εύπεπτο δεν θα γίνουμε σοφότεροι στον κινηματογράφο και φυσικά δεν θα μπει σε καμία Top-10 λίστα.

Και πάλι οι χαρακτήρες τρώνε χρόνο από τη δράση αλλά γίνονται αρκετά οικείοι στον θεατή (συμπαθητικό και πάλι το καστ), πάλι τα ρίσκα επί της πλοκής είναι μηδαμινά και κανείς δεν μοιάζει να σε κοροϊδεύει μέσα στο πρόσωπο σου, ενώ εκ νέου πατάμε σε πατροπαράδοτα κλισέ του είδους δίχως τάση ανανέωσης, χωρίς αυτό να σε ενοχλεί αν αγαπάς το νεανικό θρίλερ εκείνων των camp χρόνων.

Αν και ικανοποιεί την ανάγκη για ξεκοιλιάσματα, μάλλον αποτυγχάνει σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, εξαιτίας των αδιάφορων ερμηνειών (με φωτεινή εξαίρεση εκείνη της γνώριμης από το Stranger Things, Sadie Sink), των κλισέ χαρακτήρων και την απουσία της γοητευτικής μυθολογίας που πρακτικά έσωσε την πρώτη ταινία.