Το Στέμμα : Season 4(2020)

(The Crown : Season 4) | 

Η καλύτερη σεζόν από όσες έχουμε δει μέχρι τώρα. Μια πλούσια παραγωγή με ενδιαφέρουσες επιμέρους ιστορίες και πολλά ατού στον τομέα των ερμηνειών. Το cast είναι αξιοθαύμαστο.

Ο ερχομός της Πριγκίπισσας Νταϊάνα σηματοδοτεί την καλύτερη Season του The Crown. Το σενάριο σε συνδυασμό με τις τεχνικές λεπτομέρειες της σειράς προσφέρουν ίσως το καλύτερο ιστορικό δράμα της χρονιάς.

Αυτή είναι η τηλεόραση που θέλεις να σου κρατά συντροφιά όταν ο έξω κόσμος σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Και σε τρομάζει. Γιατί ακόμη και η Βασίλισσα άκουσε τον άνεργο που έκανε διάρρηξη στο Παλάτι για να της πει τον πόνο του.

Το εθιστικό με την σειρά του Μόργκαν, είναι ότι παρουσιάζει μια βασιλική οικογένεια «αληθινή», «πραγματική» και οικεία, καθόλου απόμακρη και αψεγάδιαστη, με πάθη, σφάλματα, προβλήματα, αλλά και έντονο αίσθημα αυτοπροστασίας, όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια δηλαδή.

Τη διαφορά εδώ για μένα την έκανε η ερμηνεία της Τζίλιαν Άντερσον ως Μάργκαρετ Θάτσερ. Ένας ρόλος εξαιρετικά δύσκολος, καθώς πανεύκολα μπορεί να γλιστρήσει σε μια άκοπη καρικατούρα, αρκεί να διαλέξει κανείς στα τυφλά κάποια από τα πολλά χούγια της μακαρίτισσας και να τα ξεχειλώσει μέχρι αηδίας.

Αυτά μοιάζει να είναι τα αληθινά '80ς, με την αυθεντική αισθητική τους, αλλά και την αυθεντικά σκοτεινή πλευρά τους, εκείνη που δεν φαινόταν όσο συνέβαινε, αλλά πόσο σίγουροι είμαστε ότι υπήρξε, όπως ξεδιπλώνεται πάνω στις μπροκάρ ταπετσαρίες του «The Crown». Συναρπαστικό.

Στην τέταρτη σεζόν είναι οι σιωπές, που λένε τα πιο ουσιαστικά πράγματα για τις τύχες των ηρώων...

Ακόμα κι αν σε στιγμές δεν καταφέρνει να κρύψει συμπαθειες ή αντιπάθειες (όπως και η ίδια η Bασίλισσα, όπως βλέπουμε ιδιαίτερα σε αυτή τη σεζόν!) το «The Crown» παραμένει μια εντυπωσιακή άσκηση ισορροπίας φτιαγμένη με μια εντυπωσιακή επίδειξη τεχνικής, και δομικού και κατασκευαστικού ελέγχου πάνω στο μέσο.

Έχει δράματα παραμυθένια και καταραμένα, αίμα, πόνο, ψυχολογικά και οικογενειακά βάρη που σε καθηλώνουν, χαρακτήρες αληθινούς.

Κυρίως όμως αυτή η τέταρτη σεζόν είναι πιο πολιτική από ποτέ -μεταφερόμαστε άλλωστε στη νευραλγική για το Ηνωμένο Βασίλειο δεκαετία του ΄80- και τολμάει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της μοναρχίας, αποκαλύπτοντας όχι μόνο την αναλγησία των πρωτόκολλων αλλά και τον πραγματικό ρόλο ενός θεσμού που η συντήρησή του κοστίζει εκατομμύρια.

Στο The Crown ο ιδεαλισμός έχει κάτσει στη γωνία και οι θεμελιώδεις έννοιες είναι αξιωματικές (εργατική τάξη, δημοκρατικοί θεσμοί, φιλελεύθερη πολιτική). Δεν είναι εκεί όμως το πρόβλημα, αλλά στο ότι η αναπαράσταση μιας ταραγμένης εποχής μετουσιώνεται εδώ σε σκόρπια συναισθηματικά διλήμματα της στιγμής, από άγνοια ή από αφέλεια ή από εσφαλμένη πληροφόρηση ή από καλές προθέσεις. Τα κοστούμια, πάντως, είναι χάρμα οφθαλμών.