Greyhound: Η Μάχη του Ατλαντικού(2020)

(Greyhound) | Πρώτη προβολή: 10-07-2020

Το Greyhound είναι άλλη μία αξιόλογη ταινία με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο Tom Hanks, που θα σας προσφέρει μία έντονη μιάμιση ώρα γεμάτη δράση και σασπένς! Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια με ελάχιστα νεκρά σημεία, μια γευστικότατη κινηματογραφική φέτα βγαλμένη από τις εξαιρετικές στιγμές του genre, με τον Τομ Χανκς με χαρακτηριστική άνεση να εναλάσσει τις ψυχολογικές εντάσεις του σεναρίου (που ο ίδιος έγραψε) και να σε κρατά σε αναμονή, έστω και αν είσαι σίγουρος ότι τελικά όλα θα πάνε καλά.

Με δεδομένο ότι έχουμε δει εκατοντάδες παραγωγές για τις μάχες στη στεριά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σημαντικά λιγότερες για τη μάχη στη θάλασσα, η ταινία και λόγο ύπαρξης έχει, και ενδιαφέρον παρουσιάζει, και δικαιώνει την απογοήτευση του Τομ Χανκς για την κατάληξή της.

Δεν πρόκειται ούτε για Δουνκέρκη, ούτε για 1917, αλλά για μια πλοκή που κρατά τις εντάσεις σε υψηλό λέβελ μέχρι τέλους, για ένα κλειστοφοβικό αφήγημα που δεν χάνει στροφές (εκτός ίσως των αχρείαστων φλασμπάκς, με το κορίτσι που άφησε πίσω ο πρωταγωνιστής), για ένα ηρωικού ύφους πόνημα, που τιμά το ομαδικό πνεύμα, ρίχνοντας φως, ακόμη και στον πιο χαμηλόβαθμο ναύτη του πληρώματος.

Μια σχεδόν αψεγάδιαστη σε όλα της ταινία, που όμως αφήνει μικρό απόηχο λόγω της αδικαιολόγητα μικρής της διάρκειας. Εν ολίγοις, όταν ο Wolfgang Petersen γύριζε το Υποβρύχιο στα 208 λεπτά, κάτι δεν ήξερε περισσότερο;

Εκτός όμως από την πάντα συμπαθητική κι αξιόπιστη φυσιογνωμία του Χανκς, η ταινία σώζεται ακριβώς από αυτή την τόσο αφοσιωμένη σκηνοθεσία, που καταφέρνει να βουτήξει τον θεατή μέσα στις καταιγιστικές συνθήκες του πολέμου, μεταδίδοντας στο μέτρο του δυνατού την κούραση, τον φόβο και τον εγκλωβισμό, διατηρώντας στο μεταξύ σαφείς κι αγωνιώδεις τις στρατηγικές παραμέτρους με τις οποίες διεξάγεται κάθε μάχη.

Το Greyhound είναι ένα σοβαρό, καλοπροαίρετο κομμάτι της ναυτικής ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου – έστω και στην "μικρή" οθόνη" – , γεμάτο λεπτομέρειες και καλή δράση , αλλά χωρίς τις διαστάσεις και την δυναμική για να σας κάνει να το νιώσετε πραγματικά.

Αν αφεθείς στην εικόνα σε κάθε σκηνή μάχης ίσα που νιώθεις ναυτία, σαν να είσαι κι εσύ επάνω στο αντιτορπιλικό. Εκεί όμως που η ταινία στέκει αμήχανη, είναι ως προς τους ανθρώπους της. Σαφέστατα και θα μπορούσε να είναι έργο συνόλου, χωρίς περιγραφή χαρακτήρων και άλλα τέτοια που ενδεχομένως σε μια τέτοια ταινία δεν είναι και προαπαιτούμενα.

Παρά το ρεαλισμό του, το Greyhound δεν μπορεί παρά να ωχριά μπροστά στις άλλες περιπέτειες του πρωταγωνιστή της στον Β' Παγκόσμιο είτε μπροστά από την κάμερα (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν) είτε πίσω (ως παραγωγός στο Band of Brothers, ως αφηγητής στο The Pacific).

...παρωδία πολεμικής ταινίας, που σε βαρεμάρα συναγωνίζεται το να στέκεσαι στην ακροθαλασσιά και να μετράς ολημερίς τα κύματα που σκάνε στα βράχια.