Ozark - Όζαρκ : Season 2(2018)

Το σενάριο είναι άψογο χωρίς κενά και η αφήγηση είναι γραμμική και πυκνή. Υπάρχει ένταση και διαρκές ενδιαφέρον και χαρακτήρες κάθε είδους, ενώ οι ερμηνείες είναι καθηλωτικές με προεξάρχουσες αυτές των Μπέιτμαν και Λίνεϊ.

Διαφθορά, προδοσίες, ανατροπές και δολοφονίες χαρακτηρίζουν το καθηλωτικό Ozark που αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες σειρές όχι μόνο στο Netflix αλλά στην τηλεόραση γενικότερα.

Ο δεύτερος κύκλος του Ozark πέτυχε να γίνει ακόμα καλύτερος του πρώτου. Το πώς έγινε a priori αυτό είναι κάτι που το ξέρουν μόνο οι σεναριογράφοι και ο τιτάνας ο Τζέισον Μπέιτμαν που είναι ο ιθύνων νους της ιδέας. Το πώς έγινε a posteriori είναι κάτι που μπορείς να το ανιχνεύσεις από το 3ο-4ο επεισόδιο της σεζόν.

Η 2η σεζόν βελτιώνεται σε πολλούς τομείς συγκριτικά με την 1η. Σεναριακά, η πολιτική διάσταση που παίρνει η ιστορία του καζίνο αλλά και γενικότερα όλες οι υποϊστορίες της σεζόν είναι αρκετά καλές. Το σκηνοθετικό επίπεδο είναι ξανά στην κορυφή ενώ οι ερμηνείες των Linney και Garner ως η Wendy και η Ruth αντίστοιχα ξεχωρίζουν. Φυσικά, ο Bateman είναι ξανά καθηλωτικός στο ρόλο του Marty,

Αν ψάχνετε σειρά να δείτε, δείτε το «Ozark» και δεν θα το μετανιώσετε.

Γενικά η σεζόν με άφησε πολύ ευχαριστημένο, μας δείχνει με ρεαλιστικό τρόπο μια ιστορία παρανομιών και το πως αυτές επηρεάζουν κι αλλάζουν τους ανθρώπους και σίγουρα έχω μεγάλο ενδιαφέρον για την συνέχεια!

Η εμπλοκή των δύο παιδιών στο φαύλο κύκλο αίματος και διαρκούς απειλής που (τα) έχουν μπλέξει οι γονείς τους θυμίζει κάτι από το ψυχροπολεμικό οικογενειακό δράμα του The Americans ενώ οι απόηχοι ενός κλίματος Breaking Bad απηχούν ακόμα πιο εκκωφαντικοί σ' αυτόν τον δεύτερο κύκλο, ειδικά όσο έχει να κάνει με την ένταση, την πίεση και τα ηθικά διλήμματα (ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απ' αυτά) που αντιμετωπίζουν οι «ήρωες» της σειράς.

Στο «Ozark 2» οι χαρακτήρες εμβαθύνονται και γίνονται πιο «σκοτεινοί».

Ηθικά διλήμματα, αποφάσεις με κόστος, αρκετοί (και αρκετά σημαντικοί θάνατοι), ερμηνείες στην πένα (εκτός από την τετράδα που προαναφέραμε, εξαιρετική και πάλι η Τζούλια Γκάρνερ), διάχυτη η αίσθηση του μάταιου (πως οι ήρωές μας ότι και να σκαρφιστούν δύσκολα τελικά θα την σκαπουλάρουν αναίμακτα), φωτογραφία στα όρια του μελαγχολικού, ένα αναπάντεχα υποσχόμενο τηλεοπτικό χαμηλότονο ποίημα που καταφέρνει αργά αλλά σταθερά να σε εντάξει στον κόσμο του.

Στο «Ozark» οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικά αληθινές και αληθινά εξαιρετικές. Αλλά στα δικά μου μάτια, οι δάφοροι Β' ρόλοι που παρελαύνουν άλλοτε από ένα μοτέλ κι άλλοτε μέσα σε ένα πλωτό καζίνο, σε ένα στριπτιζάδικο, ένα μεσιτικό γραφείο ή ένα γραφείο κηδειών, είναι ένας κι ένας.