Η Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις(2016)

(La Larga Noche de Francisco Sanctis) | Πρώτη προβολή: 11-10-2018

Στιβαρή κεντρική ερμηνεία, υπέροχη φωτογραφία και καδραρίσματα, ρυθμός και υπόκωφη ένταση, μουσική, όλα συνδράμουν τα μέγιστα και συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους για να κάνουν την παρακολούθηση της μεθυστική απόλαυση.

Στην πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα, το 2016, οι Φρανσίσκο Μάρκες και Αντρέα Τέστα ευνοούν την ατμόσφαιρα έναντι της πλοκής σε ένα σχεδόν υπαρξιακό θρίλερ παράνοιας και παρακολούθησης (εξαιρετικά φωτισμένο και αρμονικά μονταρισμένο) στην Αργεντινή της χούντας...

Πρόκειται για ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές νύξεις, σε χαμηλούς τόνους, αλλά υψηλή αισθητική και ατμόσφαιρα.

Μια τελικά δυνατή πολιτική ταινία, που χωρίς να δείχνει βασανιστήρια και άγριες δολοφονίες, καταφέρνει να μεταδώσει, με την ίδια δύναμη, τη φρικιαστική, συγκλονιστική, απάνθρωπη εικόνα των δικτατορικών καθεστώτων.

Στρυφνή αλλά και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αργεντίνικη ταινία από τις Κάννες του 2016, απευθύνεται σε σκληροτράχηλο φεστιβαλικό κοινό το οποίο και θα επιβραβεύσει με τις αρετές της.

Ο Γολγοθάς ενός απολιτίκ οικογενειάρχη, μια νύχτα στο δικτατορικό Μπουένος Άιρες του 1977, σε μια κυριολεκτικά νουάρ κατάδυση στην παράνοια της καχυποψίας που διαπότιζε τις ανθρώπινες σχέσεις.

Λιτό, στεγνό όσο και καίριο πολιτικό δράμα, που μιλά με τις σιωπές, την ατμόσφαιρα και το εκφραστικό βλέμμα του πρωταγωνιστή του.

Σε μια ταινία μόλις 78 λεπτών, το να βλέπεις το ρολόι σου, δεν είναι καλό σημάδι. Λίγο πιο σφιχτοί ρυθμοί θα βοηθούσαν την ταινία να περάσει με άνεση σε ένα ευρύτερο (από το φεστιβαλικό) κοινό. Πάντως, τόσο σε επίπεδο νοημάτων όσο και σε επίπεδο αισθητικής έχει γίνει τρομερή δουλειά.

Μεταξύ φιλμ νουάρ και ταινίας καταγγελίας, το ντεμπούτο των δυο Αργεντίνων σκηνοθετών, με ντεμπούτο στο Φεστιβάλ Κανών, θα μπορούσε να είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της σεζόν, αν δεν παγιδευόταν τόσο ναρκισσιστικά στη φόρμα της.

Ατμοσφαιρική, μυστηριώδης αλλά και επώδυνα επιφανεική, η «Μεγάλη Νύχτα του Φρανσίσκο Σάνκτις» κλείνει το μάτι στον τρόμο της Ιστορίας μέσα από τα φιλμ νουάρ αλλά αρνείται να γνωρίσει πραγματικά τον ήρωά της.

Μικρή σε (διάρκεια και) κινηματογραφική εμβέλεια αλλά αρκετή για να σε βάλει σε σκέψεις, αφού τα ηθικοκοινωνικά ερωτήματα που θέτει βάζοντας τον θεατή στη θέση του κεντρικού της χαρακτήρα βρίσκουν, δυστυχώς, ομοιότητες με τη σημερινή μας καθημερινότητα. Ενδέχεται οπτικά και ρυθμικά να κουράσει σε σημεία αλλά, αν έχεις την υπομονή, θα δεις μια δραματική περιπέτεια χαμηλών τόνων με στοιχειώδες ενδιαφέρον σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Χαμηλότονο, βραδυφλεγές πολιτικό θρίλερ που περιγράφει την εσωτερική ένταση ενός απλού οικογενειάρχη που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα.