Death Wish(2018)

Πρώτη προβολή: 08-03-2018

Αποτελεί μια διασκεδαστική ταινία που έχει και κάποιες απολαυστικές splatter σκηνές,όμως θα μπορούσε να ναι κάτι πιο δυνατό από ένα εύπεπτο περιπετειώδες θρίλερ!

Η σκηνοθεσία είναι αρκετά σφιχτή και η δράση συνεχής και καθηλωτική παρά το προβλέψιμο φινάλε.

O Roth παρότι διαλέγει τον ασφαλή δρόμο της κινηματογράφισης ενός γνωστού remake, βάζει την προσωπική του σφραγίδα σε ορισμένες σκηνές και μας θυμίζει πόσο τον αγαπάμε από την εποχή των Cabin Fever και Hostel.

Το remake του Death Wish προσπαθεί να δικαιολογήσει τα... αδικαιολόγητα, να διακωμωδήσει και να ωραιοποιήσει την πράξη της αυτοδικίας, φέρνοντάς την στα μέτρα και στα σταθμά της αμερικανικής υποκουλτούρας και εν τέλει το μόνο που καταφέρνει είναι να την υμνήσει.

Αντίμετρο πάντως της ρηχής σε έμπνευση, με κενά που προκαλεί η μπερδεμένη μονταζιέρα, και αμετροεπούς σε ότι έχει να κάνει με το αίμα που κυλά άφθονο και τους on screen αποκεφαλισμούς, αφήγησης, ορίζει η παρουσία του ιδανικότερου σταρ για τον συγκεκριμένο ρόλο, που τριάντα χρόνια τώρα δεν έχει απογοητεύσει (σχεδόν) ποτέ, υποδυόμενος τον μοναχικό shooter.

Σίγουρα υπάρχουν καλύτερες, ποιοτικότερες και διασκεδαστικότερες επιλογές.

Δεν ξέρω ποια υποδοχή θα έχει στην επίσης τρελαμένη χώρα μας η ταινία, όμως είναι γεγονός η ατυχία του Μπρους Γουίλις στις προσπάθειες ανασύστασης της παλιάς ένδοξης καριέρας του. Άσε που, όπως λένε οι κακές γλώσσες, από το αρχικό σενάριο του (επίσης σκηνοθέτη) Joe Carnahan, δεν έχει μείνει ούτε διάλογος από τα rewrites.

Παλαιομοδίτικη περιπέτεια δράσης που ασφαλώς και δεν ανανεώνει το είδος, πλην όμως, έχοντας μια επιτυχημένη πρώτη ύλη ως βάση (με τους αναγκαστικούς «ευνουχισμούς»), δεν αστοχεί τραγικά. Η ωμή της βία μαζί με κάποιες στιγμές πανηγυριού «γαλαρίας» θα «μιλήσουν» στους πιτσιρικάδες, έστω κι αν αυτοί έχουν συνηθίσει πια στους μοντέρνους «John Wick» του genre. Νοσταλγία για τους όποιους φανατικούς τού original με τον Τσαρλς Μπρόνσον δε νομίζω πως μπορεί να ξυπνήσει, πλην ίσως της χαρακτηριστικότατης τελικής σκηνής.

O Έλι Ροθ, έχοντας σκηνοθετήσει περισσότερο ταινίες τρόμου, όπως τα Hostel, Cabin Fevel, Knock Knock, νιώθει πιο άνετα στις νυχτερινές λήψεις ή της σκηνές βίας, χάνει όμως στα υπόλοιπα και κυρίως το δραματικό, που βγαίνει εντελώς επιφανειακό και κοινότυπο. Αν δε μπορούσε να το κάνει «δικό» του και να του δώσει αξία, θα μπορούσε ίσως να το προσπεράσει γρήγορα και να βάλει περισσότερη δράση. Η δουλειά του όμως κρίνεται από το συνολικό αποτέλεσμα, όχι από μια ή δυο σκηνές που βγήκαν κάπως καλύτερες από τις άλλες και έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

Πρόκειται πάντως για την πιο ήπια σε βία ταινία του Ελι Ροθ (σκηνοθέτης του ανεκδιήγητα σαδιστικού «Hostel») αν και δεν βρήκα κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξής της αφού με τη σειρά ταινιών «Death Wish» που άρχισε το 1974 με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον το όλο ζήτημα έχει νομίζω καλυφθεί και με το παραπάνω.

To σύγχρονο "Death Wish" νομιμοποιεί την οπλοκατοχή και αποθεώνει την αυτοδικία με γραφικό τρόπο, όσο και αν ο Ροθ βαυκαλίζεται ότι ειρωνεύεται. Παρουσιάζει σαν ξεκάθαρο ήρωα τον vigilante πρωταγωνιστή του χωρίς γκρίζα σημεία που θα οδηγούσαν σε συζήτηση: έχει ήδη αποφανθεί για όλα τα ζητήματα, με το έτσι θέλω, δίχως εξηγήσεις. Και το τελικό αποτέλεσμα δύσκολα στέκεται ακόμα και σαν ένα αποενοχοποιημένο b-movie: είναι υπερβολικά φθηνό.

Καμιά πολιτική πρόταση ουσίας (μάλλον το αντίθετο αφού η θέση του χαβαλετζή Ιλάι Ροθ φλερτάρει με πονηρές ιδεολογίες) και κινηματογράφηση που προσφέρει στο κοινό μασημένη τροφή με δήθεν προβληματισμό για την ανεξέλεγκτη βία της καθημερινότητας.

Μιλάμε σίγουρα για μια άνευρη ταινία, με μπόλικα πράγματα που της στερούν κάτι καλό και καταλήγει να είναι απόλυτα βαρετή και κουραστική, ακόμα και με μπόλικο pop corn, κάτι που θα βοηθούσε σε άλλες καταστάσεις.

...κάκιστο ριμέικ της ταινίας του 1974.

Ο αμετροεπής Ιλάι Ροθ («Cabin Fever», «Hostel») επαναλανσάρει την επιτυχημένη σειρά ταινιών «Death Wish» που έκανε όνομα τον Τσαρλς Μπρόνσον, παραδίδοντας μια αντιδραστική περιπέτεια που υμνεί την αυτοδικία και χαϊδολογά τα πλέον ποταπά ένστικτα όσων ερεθίζονται να κάνουν το προβοκατόρικο ερώτημα «εσύ τι θα έκανες άμα σου σκότωναν την οικογένεια;».

Η εκδίκηση τρώγεται κρύα, αλλά όχι απαραίτητα και ένα αχρείαστο, φτηνό ριμέικ που φλερτάρει επικίνδυνα με το νομιμοποιεί την οπλοκατοχή, αντίθετα με τα όσα υποστηρίζει ο δημιουργός του.

Η αυτοδικία δικαιώνεται με άτσαλο, κινηματογραφικά χαζοχαρούμενο και ιδεολογικά αντιδραστικό τρόπο σε ένα ριμέικ του «Εκτελεστή της Νύχτας» με τον Τσαρλς Μπρόνσον.