Το Παράδοξο του Cloverfield(2018)

(The Cloverfield Paradox) | Πρώτη προβολή: 04-02-2018

Δεν μπορώ να πω ότι είναι κακή ταινία αλλά σαφώς δεν είναι και από τις καλύτερες του είδους. Διευρύνονται οι θεματικές που αναπτύσσονται στο σύμπαν του Cloverfield μα αν δεν δίνονται οι κατάλληλες απαντήσεις τότε πολλές φορές χάνεται και η ουσία.

Θετικά: νέο Cloverfield, προσεγμένο για το budget του, πολλές ανατροπές.  Αρνητικά: το σενάριο είναι κάπως ανιαρό, σχεδόν καθόλου τέρατα, μερικοί χαρακτήρες αναξιοποίητοι

Πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη ταινία, με καλή σκηνοθεσία, ωραία εφέ και καλές ερμηνείες που βλέπεται μεν ευχάριστα όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το επίπεδο των πρώτων ταινιών!

Παρότι είναι αντικειμενικά το υποδεέστερο φιλμ του franchise μέχρι τώρα, το The Cloverfield Paradox συνιστά μια διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία με φόντο το παγωμένο διάστημα, τις εναλλακτικές διαστάσεις και τον υποβόσκοντα, απροσδιόριστο τρόμο που μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες Cloverfield.

Ο όρος "παράδοξο" στον τίτλο είναι προφητικός. Η ταινία προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε ένα αυτόνομο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, και σε μία ταινία κλειδί για το franchise, χωρίς να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι πετυχαίνει. Αν είσαι fan της σειράς, τότε δες την... Αν όχι, δεν σε αφορά.

Το σενάριο δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του (δεν νομίζω να έγινε κάτι αντίστοιχο άλλωστε ακόμα και στα προηγούμενα της σειράς), οι διάλογοι βαθμολογούνται κάτω του μετρίου κι όμως το «παράδοξο» στο «Paradox» είναι ότι βγάζει ένα fun στοιχείο που σε κάνει να το απολαμβάνεις. Αρκεί να έχεις τις προσδοκίες σου χαμηλά και να σου αρέσουν οι σεναριακές πλοκές σε κατάσταση... μπλέντερ.

Δεν είναι άσχημη ούτε αδιάφορη αν την πάρουμε ως μόνη της – αγνοώντας δηλαδή το lore των δυο προηγουμένων – αλλά αν την προσθέσουμε στο σύνολο του franchise, τότε αποτελεί την χειρότερη (μέχρι στιγμής) προσθήκη.

Φιλοσοφία, τρόμος και κωμικά στοιχεία -που είναι έξυπνα αλλά μοιάζουν να μην ταιριάζουν με την υπόλοιπη ταινία (βλ. το χέρι)- μπλέκονται μεταξύ τους και συνθέτουν μια ταινία που μπορεί κάποιος να χαζέψει ένα βράδυ στη μικρή του οθόνη, αλλά βρίσκεται... έτη φωτός μακριά από την έξυπνη παράδοση των προηγούμενων ταινιών.

Τελικά, καταλήγει ένα απλό διαστημικό θριλεράκι με τις περισσότερες από τις στιγμές του να τις έχουμε ξαναδει σε άλλες, πολύ καλύτερες ταινίες, ενώ η σκηνοθεσία, αν και τίμια, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του 10 Cloverfield Lane, με τα αρκετά καλά ψηφιακά εφέ να σώζουν κάπως την κατάσταση.

Σοβαρό, σκοτεινό και ακούσια αστείο, το «Παράδοξο του Cloverfield» μπορεί να έσπασε τις μαρκετίστικες συμβάσεις δεκαετιών με την ξαφνική του παρουσίαση, όμως πίσω από τον θόρυβο – ατυχώς – κρύφτηκε απλά η έλλειψη στοιχειώδους αφηγηματικής συνοχής.

Το Cloverfield Paradox δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία άκρως αδύναμη ταινία, με μία κάπως ελκυστική βασική ιδέα για sci-fi horror, την οποία όμως αδυνατεί από όλες τις πλευρές να διαχειριστεί ώστε να την αποδώσει επαρκώς. Όσο για την απέλπιδα προσπάθεια να συγχωνευτεί με ένα ευρύτερο κινηματογραφικό σύμπαν, τα λόγια είναι περιττά.

Δεν αξιοποιεί κάποια από τα πράγματα που δίνονται στο θέμα (και γενικότερα στο franchise), ενώ ξεμένει γρήγορα από ιδέες και όλα γίνονται επαναλαμβανόμενα με τους ηθοποιούς να μοιάζουν εντελώς αμήχανοι να διαχειριστούν τις καταστάσεις.