Sherlock Holmes(2009)

Πρώτη προβολή: 14-01-2010

Η μουσική είναι νευρώδης και περιπετειώδης, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπέρ του δέοντος ρεαλιστικά, οι ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους δύο κεντρικούς ήρωες, εξαιρετικές. Γενικά είναι μια ταινία που όσο και να μην το θες, θα σε κάνει να διασκεδάσεις, θα σε ψυχαγωγήσει και θα σε γοητεύσει με τους κεντρικούς της χαρακτήρες και την μοναδικότητα με την οποία απεικονίζονται.

Είναι μία ευχάριστη, γρήγορη ταινία, με αρκετή δόση χιούμορ. Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη, με μερικά αξιόλογα σημεία. Ο Guy Ritchie προσπάθησε να δώσει ένα διαφορετικό τόνο στη ταινία και ως ένα σημείο τα κατάφερε. Στα θετικά είναι το γεγονός ότι παρουσίασε το διάσημο ντετέκτιβ κοντά στο πρότυπο που έχει πλάσει ο Sir Arthur Conan Doyle. Συνολικά η ταινία μπορεί να προσφέρει απλόχερα δύο ώρες διασκέδασης στο θεατή.

Ο Ritchie "πειράζει" και μαγειρεύει λίγο το μυστήριο, δίδοντας έμφαση κυρίως στην δράση και την ταχύτητα χωρίς όμως να μετατρέπει το σύνολο, ευτυχώς, σε κάτι το ευτελές και το εύπεπτο. Σίγουρα θα μπορούσε η παρούσα να είναι πολύ καλύτερη' σίγουρα όμως και πολύ χειρότερη. Αξίζει σίγουρα την προσοχή σας για την εκπληκτική ερμηνεία του Robert Downey Jr. αλλά και τις καλογυρισμένες σκηνές της.

Το Sherlock Holmes τα καταφέρνει αρκετά καλά να διασκεδάσει αλλά δε πιάνει ταβάνι σε κανένα από τα βασικά στοιχεία του.

Let me entertain you φαίνεται να φώναζε ο Guy Ritchieκατα τη διάρκεια των γυρισμάτων του πολυαναμενόμενου μπλοκ-μπάστερ, με έναν Robert Downey Jr. να βάζει φωτιά στον σοβαρό και μετρημένο χαρακτήρα του Σέρλοκ Χόλμς, έτσι όπως τον έχουμε στο μυαλό μας, μέσα από τις ιστορίες του Sir Arthur Conan Doyle κι έναν Jude Law να σιγοντάρει σ'ένα διασκεδαστικό δίδυμο, που στην ουσία κρατάει την ταινία μακριά από το να είναι απλά αδιάφορη.

Σίγουρα αν πω πως δεν διασκέδασα με τον Sherlock Holmes, θα είμαι ψεύτης. Το φιλμ δικαιούται να τοποθετηθεί στην λίστα των ταινιών που θα μπορούσα να ξαναδώ πολλές φορές ακόμη, άσχετα της καλλιτεχνικής του αξίας.

Το Σέρλοκ Χόλμς, μπορεί να κριθεί ως επιτυχημένο στη μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη και φυσικά αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική πρόταση, για κάποιον θεατή, ο οποίος θέλει να περάσει ένα χαλαρό και ευχάριστο δίωρο.

Η δράση σε κρατάει σε εγρήγορση και η ταύτιση πετυχαίνεται σε κάποια σημεία. Η σειρά των γεγονότων και των εικόνων ίσως χρειάζονταν περισσότερη δουλειά.

Το καστ είναι εξαιρετικό, η σκοτεινή φωτογραφία του Φιλίπ Ρουσλό δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η μουσική του Χανς Ζίμμερ συνοδεύει για άλλη μια φορά το θέαμα απολαυστικά και τα σκηνοθετικά ευρήματα του Γκάι Ρίτσι δεν περνάνε απαρατήρητα. Τελικά αδύναμο σημείο της ταινίας είναι το υπερβολικό σενάριο, το οποίο θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον εάν εστίαζε στους χαρακτήρες –με κωμικό τρόπο- αντί να είναι υπερφορτωμένο με εύκολη δράση.

Ο Ρόμπερτ Ντάουνι κωμικοποιεί τον Χολμς και ο Ρίτσι τον κομικοποιεί. Το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικό κοκτέιλ παλιομοδίτικου μύθου με φρέσκα gadgets.

Η ταινία βρίθει από δράση, έχει καλή για περιπέτεια μουσική, έχει άρτια ανασύσταση εποχής, έναν Jude Law όπως τον θέλαμε κι έναν Downey Jr. απλά αεικίνητο. Είναι ένα ευπρεπέστατο πακέτο διασκέδασης. Όμως, η δράση έχει καθαρά Τζέιμς Μποντ νοοτροπία, σε αντιδιαστολή με το σκοτεινό κλίμα του έργου, κι αυτό κρατάει τις ποιοτικές του προσδοκίες στα όρια του μέσου μπλοκ-μπάστερ.

Ο Γκάι Ρίτσι αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά σπεσιαλίστας στη κατασκευή πανάκριβων b΄movies με περιορισμένο καλλιτεχνικό όραμα και προτείνει με άνεση την κινηματογραφική εκδοχή του Σέρλοκ Χολμς που δεν αφορά κανένα.

Μια καρικατούρα εντελώς "αμερικάνικη" περιτριγυρισμένη από πληθώρα CGI (η γνωστή ανασφάλεια του Χόλιγουντ) και δράση τύπου "οικογενειακού καρτούν". Ένας συνδυασμός (ή συνονθύλευμα) όλων των κόμικ της τελευταίας δεκαετίας. 

Παρόλο που κανέναν δε θα χαλάσει, είναι δύσκολο να ικανοποιήσει και πλήρως. Η δράση δεν ξεφεύγει ούτε στιγμή από τα χολιγουντιανά πρότυπα και το σασπένς μετά από ένα σημείο καταλήγει σε κοινότυπο κλισέ.